*κείμενο που μοιράζεται σε 700 αντίτυπα στη γειτονιά της Κυψέλης, κυρίως σε σχολεία και λαϊκές
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ
Με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και τις πρόσφατες διαδηλώσεις, πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να προβληματίζονται όλο και πιο έντονα για τις συνθήκες που ζούμε, ενώ υπάρχει διάχυτο στην κοινωνία το ερώτημα “και τώρα τι κάνουμε;”.
Ας πούμε λοιπόν κι εμείς δύο λόγια πάνω στο ζήτημα.
Καταρχήν, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τα Τέμπη δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Το κράτος διαχρονικά ενδιαφέρεται μόνο για δυο πράγματα: για τα κέρδη των πλουσίων και για τη συνέχιση της κυριαρχίας του πάνω στις ζωές μας. Εκτός από τα Τέμπη, σε Μάνδρα, Μάτι και Πύλο αν το κράτος όντως νοιαζόταν για την ανθρώπινη ζωή, εκατοντάδες άνθρωποι θα είχαν γλιτώσει το θάνατο.
Αλλά πέρα και από τα παραπάνω, κάθε μέρα δικοί μας άνθρωποι κινδυνεύουν να σκοτωθούν όχι από κάποια ατυχία της μοίρας, αλλά επειδή δεν λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία της ζωής μας. Από τις οικοδομές και τα τρένα ως τα νοσοκομεία και τα δάση, το κράτος επενδύει στα κέρδη αντί για την ανθρώπινη ζωή. Η αγανάκτηση και η διαμαρτυρία είναι αναγκαίες αλλά δεν αρκούν. Χρειάζεται αντισταθούμε μαχητικά και να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις στα προβλήματά μας, αφού γνωρίζουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν θα μας σώσει.
Για αυτό λοιπόν προτείνουμε τον δρόμο της αυτοοργάνωσης.
Συλλογικά και οριζόντια, ως ίσος προς ίση, επιδιώκουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας σε όλα τα επίπεδα. Δεν έχουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε ότι αυτός ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος που μας οδηγεί σιγά-σιγά σε σίγουρα αποτελέσματα. Μόνο αν η ίδια η κοινωνία και οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι σε κάθε τομέα ελέγχουν και διαχειρίζονται όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, από τον σιδηρόδρομο και την εκπαίδευση ως την ενέργεια και την αγροτική παραγωγή, μόνο τότε μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα λειτουργούν πράγματι προς όφελος όλων μας.
Αλλά ούτε και θα κάτσουμε να περιμένουμε αιώνια.
Χτίζουμε από τώρα, βήμα-βήμα, τις πρώτες δομές και τα θεμέλια του κόσμου που θέλουμε να ανατέλλει συνεχώς• αυτού της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, όπου θα ζούμε σε αρμονία μεταξύ μας και με τη φύση. Αυτού δηλαδή που στο πέρασμα των αιώνων πήρε διάφορα ονόματα αλλά εμείς μάθαμε να το λέμε Αναρχία.
Ήδη πολλοί άνθρωποι οργανώνουν ομάδες και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις: σβήνουν τις πυρκαγιές στα χωριά τους, προσφέρουν φαγητό και ρούχα σε άστεγους, εμποδίζουν την καταστροφή των πάρκων τους από εταιρείες, στήνουν αγροτικές κολεκτίβες, παραδίδουν μαθήματα ελληνικών σε μετανάστριες, δημιουργούν αυτοδιαχειριζόμενους πολιτιστικούς χώρους κ.α. Ξεκινώντας από τα πιο μικρά θα προχωρήσουμε στα πιο μεγάλα.
Τέλος, κάτι που φοβούνται όλοι οι κυρίαρχοι διαχρονικά, είναι οι εξεγερμένες μας συνειδήσεις. Η αμετανόητη απόφασή μας να απαρνηθούμε τον κόσμο του κέρδους, να μην υπηρετήσουμε καμία εξουσία, να συμμετέχουμε διαρκώς και πολύμορφα στον αγώνα για έναν ελεύθερο κόσμο. Περίοδοι όπως η τωρινή με τα Τέμπη, συχνά εμπνέουν νέα άτομα να κάνουν το μεγάλο βήμα. Από τη σιωπή και την υποταγή, στην εξέγερση, την οργάνωση και τον αγώνα. Ας τα καλωσόρισουμε!
ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ
ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΔΟΜΩΝ