*το προηγούμενο διάστημα αναρτήσαμε πανό στην Κυψέλη (πλατεία Αγίου Γεωργίου), στα Εξάρχεια (σκαλάκια Αστέρα), στους Αμπελόκηπους (πάρκο ΚΑΠΑΨ) και στο Χολαργό (δασάκι Δημαρχείου), σχετικά με τις γειτονιές και το δημόσιο χώρο
ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΗΜΩΣΟΥΝ
Από την εποχή των γιαγιάδων μας και ακόμη παλιότερα, πολλοί άνθρωποι συνήθιζαν να περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο όχι μόνο μέσα στο σπίτι ή σε κάποιο καφενείο, αλλά και έξω στη γειτονιά τους. Σκαλάκια, πλατείες, πεζόδρομοι και πάρκα μάζευαν πολύ κόσμο, ο οποίος συζητούσε την καθημερινότητα, προβληματίζοταν, έκανε σχέδια, τσακωνόταν, αντάλλαζε απόψεις, ερωτευόταν κλπ.
Και στην δικιά μας γενιά συνέβαινε κάτι παρόμοιο, λιγότερο ή περισσότερο τελοσπάντων, με πολλούς και πολλές από εμάς να περνάμε τα βράδια μας έξω, να γνωρίζουμε εκεί ανθρώπους που μας καθόρισαν, να μην εγκλωβιζόμαστε ούτε στο σπίτι, ούτε στα μαγαζιά. Ωστόσο, τα τελευταία λίγα χρόνια βλέπουμε μια απότομη αλλαγή στο συγκεκριμένο κομμάτι, με τα παγκάκια και τα πεζούλια να αδειάζουν και όλο και σπανιότερα να πετυχαίνουμε εκεί τους γνωστούς μας, να μένουμε πια λιγότερες και λιγότεροι.
Διάφορες αιτίες μπορούμε να αναζητήσουμε για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Σίγουρα παίζει ρόλο η -κεντρικά σχεδιαζόμενη από το κράτος- ανάπλαση των γειτονιών και η καταστροφή αρκετών δημόσιων χώρων για να γίνουν καφετέριες ή μετρό, οι συχνοί έλεγχοι απ’ τους μπάτσους που ξενερώνουν πολύ κόσμο, αλλά και η μόδα που είναι τα κλαμπ και τα μαγαζιά και όχι τόσο το άραγμα έξω. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία αλλά συμβαδίζουν με την προσπάθεια των από τα πάνω να εξασφαλίσουν όλο και περισσότερο κέρδος από τα πάντα, μέχρι δηλαδή και από τους δρόμους που μας ανέθρεψαν. Παραλληλα, το κράτος επιδιώκει να εξαφανίζει την προοπτική συλλογικοποιήσης των αντιστάσεων μας που γεννάνε οι δημόσιοι χώροι.
Ακόμη κι έτσι όμως, για εμάς όλα αυτά δεν αρκούν για να κλειστούμε μέσα και σίγουρα θα
συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Γιατί στις πλατείες, στα πάρκα και γενικά στον δημόσιο χώρο γνωρίζουμε ανθρώπους που κι εκείνοι αρνούνται να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό πρότυπο, που απορρίπτουν το προτεινόμενο μοντέλο “δουλειά-σπίτι-δουλειά”, που αναζητούν τρόπους να ξεφύγουν από την μιζέρια της κοινωνίας. Έξω μπορούμε να περνάμε πιο ελεύθερα τις νύχτες μας, χωρίς φουσκωμένους μπράβους, εξαντλημένους σερβιτόρους και γλειώδη αφεντικά, χωρίς να χαλάμε μισό μεροκάματο για μια έξοδο, χωρίς να είναι η διασκέδασή μας εμπόρευμα για να την αγοράζουμε.
Στον δημόσιο χώρο, επίσης, οι παρέες μπλέκονται και επικοινωνούμε μεταξύ μας πολύ πιο ελεύθερα -όχι μόνο με όσους καλέστηκαν να είναι στο τραπέζι ή στο σαλόνι μας. Στον δημόσιο χώρο είναι που θα βρουν παρέα και στήριξη άτομα πιο μοναχικά που δεν έτυχε να έχουν ακόμη τις “δικές τους” φίλες-φίλους, όπως επίσης εκεί είναι που θα βρει χώρο η έκφραση μας με τα βαψίματα, τις αφίσες, τα αυτοκόλλητα και τις μουσικές μας. Τέλος, η παρουσία μας έξω, ειδικά τις νύχτες, δημιουργεί και μια μεγαλύτερη ασφάλεια για την γειτονιά, γιατί θα υπάρχει κόσμος να παρέμβει και να εμποδίσει περιστατικά παρενόχλησης ή βίας που ίσως συμβούν.
Είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν να μας διώξουν από τις γειτονιές μας. Έτσι, εκτός από την επίθεση προς τον δημόσιο χώρο, είναι και τα ενοίκια που ακριβαίνουν συνεχώς εδώ και χρόνια και αναγκαζόμαστε να δίνουμε οριακά τον μισό μισθό μας για να μην ξαναγυρίσουμε στο πατρικό. Μεγάλες εταιρίες και funds του εξωτερικού αγοράζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, διώχνοντας τους ενοίκους και μετατρέποντάς τα σε Airbnb, αλλά και μικρότεροι ντόπιοι ιδιοκτήτες εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και μας παίρνουν όλο και κάτι παραπάνω. Πλέον, αν δεν έχεις μεγάλη τύχη, πρέπει να επιλέξεις μεταξύ πανάκριβου ενοικίου ή ημιδιαλυμμένου σπιτιού.
Βέβαια, από την επεκτατική μανία της ανάπλασης δεν γλιτώνει ούτε και η φύση. Στην ήδη τσιμεντωμένη Αθήνα με τα μπαζωμένα ποτάμια, τους χτισμένους λόφους και τα χιλιοκαμμένα βουνά, προσπαθούν να καταστρέψουν και ο,τι έχει απομείνει. Λόφος Στρέφη, πάρκο Δρακοπούλου, Ακαδημία Πλάτωνος, πλατεία Εξαρχείων, λόφος Φιλοπάππου και άλλα, δέχονται την επίθεση τους κράτους που θέλει να τα μετατρέψει σε χώρους για τουρίστες. Ωστόσο, η αντίσταση των κατοίκων ειναι δυναμική και αρκετοί από αυτούς τους χώρους παραμένουν ελεύθεροι, με τα δέντρα, το χώμα και τα πουλιά τους.
Όσο για εμάς, κόντρα στην αποξένωση των απομονωμένων διαμερισμάτων και των μαγαζιών μαζικής κατανάλωσης, συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις γειτονιές μας από άκρη σε άκρη, τις γεμίζουμε ζωή και σαμποτάρουμε συλλογικά με κάθε μέσο αναπλάσεις, τουριστικοποιήσεις και συνολικά την εμπορευματοποίηση της καθημερινότητας μας. Θα συνεχίσουμε να περνάμε τα βράδια μας έξω και να γνωρίζουμε νέο κόσμο, θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε τρόπους να μένουμε στις γειτονιές που θέλουμε και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να μας εκδιώξει από την πόλη.
Είμαστε εδώ για να τους χαλάμε τα σχέδια!