*αναλυτική τοποθέτηση για το έγκλημα των Τεμπών και τη συγκάλυψή του
Πριν δύο χρόνια, 57 άνθρωποι δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, οι οικογένειες και οι παρέες τους βίωσαν έναν από τους μεγαλύτερους πόνους στην ζωή, αυτόν της πρόωρης απώλειας αγαπημένων προσώπων. Μια τραγωδία που συνέβη διότι τα μέτρα ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου δεν τηρούνταν πάρα τις επανειλημμένες εκκλήσεις των σχετικών σωματείων, αλλά αντιμετωπίζονταν συνεχώς ως περιττά έξοδα.
Πριν και μετά από την τραγωδία των Τεμπών, εκατοντάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες έχουν βρει τραγικό θάνατο εν ώρα εργασίας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο: απουσία αναγκαίων μέτρων ασφαλείας ως περιττά έξοδα. Από τις σκουριασμένες σκαλωσιές στις οικοδομές ως τα χαλασμένα μηχανάκια των διανομέων και τους μετανάστες εργάτες γης που πεθαίνουν ανώνυμοι και αόρατοι σε κάποιο χωριό, ο θάνατος παραμονεύει για όλους τους απλούς ανθρώπους που εργάζονται καθημερινά για την επιβίωσή τους.
Ελλιπή μέτρα προστασίας και υπερεντατικοποιημένη εργασία, έρχονται και συνδυάζονται με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, η οποία συνειδητά βάζει τα κέρδη του κεφαλαίου πάνω ακόμη κι από την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Για την πολιτική αυτή, δεν έχει καμία σημασία η παροχή ποιοτικού επιπέδου υγείας, παιδείας, μεταφορών κλπ προς τον λαό, πάρα μόνο η όλο και μεγαλύτερη αύξηση των κερδών συγκεκριμένων εταιρειών που πουλάνε τις υπηρεσίες αυτές. Έτσι, μια κοινωνία κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πεθάνει άδικα, από τις ράγες ενός τρένου ως το κρεβάτι ενός υποστελεχωμένου νοσοκομείου.
Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε ότι οι εταιρίες αυτές δεν δρουν και δεν επιβάλλουν τις πολιτικές τους μόνες τους, αλλά ακριβώς διαμέσου του ίδιου του κράτους. Αυτό είναι που υπερασπίζει τα συμφέροντα τους, μεσολαβεί και προωθεί τους σχεδιασμούς τους, περιφρουρεί την ασφάλειά τους και εν γένει εγγυάται την κυριαρχία τους έναντι των εργαζομένων. Έτσι, κεφάλαιο και κράτος σε πλήρη συνεργασία κρατούν κυριολεκτικά υποταγμένη μια ολόκληρη κοινωνία, εκμεταλλεύονται τον μόχθο της, ελέγχουν όλες τις κινήσεις της και καταστέλλουν τις αντιδράσεις της.
Η συνεργασία τους αυτή ορισμένες φορές φτάνει στον έσχατο βαθμό, όπως έχει συμβεί και στην συγκεκριμένη περίπτωση των Τεμπών, όπου πλέον χρησιμοποιούν ανοιχτά μεθόδους μαφίας. Βίντεο διαγράφονται, στοιχεία εξαφανίζονται αιφνιδιαστικά, μάρτυρες και συγγενείς εισαγγελέων βρίσκονται νεκροί, βιολογικό υλικό καταστρέφεται αδικαιολόγητα, ιατροδικαστές προσπερνούν την έρευνα που ορίζει το πρωτόκολλο, και πολλά ακόμη. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν εδώ και δύο χρόνια να συγκαλύψουν ένα έγκλημα που οι ίδιοι διέπραξαν, αφού γνωρίζουν ότι η αποκάλυψή του θα πυροδοτήσει την κοινωνική οργή.
Βρήκαν όμως απέναντί τους την τεράστια και επίμονη προσπάθεια των οικογενειών των θυμάτων των Τεμπών, προκειμένου να αποδειχθεί η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Με απίστευτη υπομονή και κόστος δύο χρόνια τώρα, τιμάνε με τον καλύτερο τρόπο την μνήμη των συγγενών τους. Σε μια χώρα που η διαφθορά βασιλεύει και όλοι έχουν αποδεχθεί την κυριαρχία της, ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί να αμφισβητήσουν το συγκεκριμένο αφήγημα και να αγωνιστούν ώστε μία έστω φορά να μην επικρατήσει η μοιρολατρική αποδοχή της αδικίας.
Το δυστύχημα των Τεμπών και η επιχείρηση συγκάλυψής του, είναι ένας ακόμη παράγοντας που διαμορφώνει άμεσα τη συνείδηση μας. Μέσα σε ένα συγκεκριμένο γεγονός αλλά και σε όσα το ακολούθησαν, παρουσιάζεται ολοκληρωμένα, ακόμη και στα μάτια των πιο δύσπιστων, η εγκληματική σύμπραξη κράτους και κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα, εις βάρος των ζωών μας. Βουλευτές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, μαφία, υπουργοί, δικαστές και κάθε στέλεχος της άρχουσας τάξης, έχουν στραφεί όλοι εναντίον μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, τα οποία πιο μαζικά πλέον αρχίζουν να καταλαβαίνουν τον ρόλο των παραπάνω.
Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος τους φόβος. Διότι γνωρίζουν ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να υποτάξεις ανθρώπους που δεν συναινούν οι ίδιοι στην υποταγή τους. Αν η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα αποφασίσουν να αρνηθούν την κυριαρχία της Εξουσίας, τότε η συνέχιση της κυριαρχία αυτής, την οποία υπομένουμε σχεδόν αμαχητί δεκάδες χρόνια τώρα, θα βρεθεί σε κίνδυνο.
Μας θέλουν απελπισμένους και αδρανείς, να πενθούμε για την συλλογική μας μιζέρια. Αν όμως η απάθεια δώσει την θέση της στην οργάνωση και στον συνεχή αγώνα, τότε θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να μην τις παίζουμε κορώνα-γράμματα για τα κέρδη τους. Μπροστά στην πίεση που θα δέχεται, το κράτος πρέπει να κάνει υποχωρήσεις που αντικειμενικά θα ωφελήσουν τις ζωές μας, μειώνοντας έτσι και τις πιθανότητες επανάληψης αντίστοιχων δυστυχημάτων-εγκλημάτων.
Όσο περισσότεροι άνθρωποι αρνηθούν τον ρόλο του θύματος και πάρουν μια συνειδητή απόφαση συμμετοχής στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απειλή για το σύστημα και τόσο πιο ισχυρή η δύναμή μας.
Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ
28/2 ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ
Αγκάρτι.