Τις τελευταίες μέρες, έπειτα από μία οδυνηρή τραγωδία που οδήγησε στον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων (χωρίς να έχουμε ακόμη μάθει τον τελικό αριθμό), έχουν ξεσπάσει σε όλη την Ελλάδα μαζικές-δυναμικές διαδηλώσεις και καταλήψεις. Από το κέντρο της Αθήνας μέχρι μικρές επαρχιακές πόλεις αλλά και χωριά, ο κόσμος βγαίνει στον δρόμο, εκφράζει την οργή του, αμφισβητεί την κρατική παντοδυναμία, εξεγείρεται απέναντι σε μία δολοφονική πολιτική που δεν λογαριάζει ζωές παρά μόνο κέρδη. Δεκάδες παιδιά δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους και τα δωμάτιά τους θα μείνουν πλέον αδειανά. Όλο αυτό, διότι ένα κράτος και μια ιδιωτική εταιρεία επέλεξαν να αδιαφορήσουν για όλα τα μέτρα και τις δικλείδες ασφαλείας των σιδηροδρομικών μεταφορών, παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις από τα αντίστοιχα σωματεία, και έπαιζαν τις ζωές μας καθημερινά κορώνα-γράμματα.
Το γεγονός πως τόσα παιδιά απανθρακώθηκαν ή κάηκαν ζωντανά αποτελεί ανείπωτη τραγωδία και η οργή αναπόφευκτα ξεχειλίζει. Άλλωστε στην θέση τους θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, είμασταν απλώς πιο τυχεροί. Ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, πολύ πιο έντονα αυτή την φορά, η βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι από τις φορές που η πραγματικότητα κάνει την κατάσταση τόσο ξεκάθαρη, που καμία ανάλυση δεν θα το είχε καταφέρει: “τα πλούτη τους, το αίμα μας”. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που αυτές τις μέρες χιλιάδες νέοι άνθρωποι πολιτικοποιούνται για πρώτη φορά ή ριζοσπαστικοποιούνται πολύ γρήγορα, όπως επίσης και που κόσμος που είχε παρασυρθεί στην απάθεια επιστρέφει στον δρόμο μετά από πάνω από μία δεκαετία.
Μία από τις χειρότερες συνέπειες για το κράτος, καθώς και η μεγαλύτερη ελπίδα για τις δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στην κρατική-καπιταλιστική δυστοπία, είναι οι χιλιάδες εξεγερμένες συνειδήσεις που γεννιούνται αυτές τις μέρες. Την ώρα που ο θάνατος μας κατακλύζει από παντού και η ζωή έχει καταντήσει μια μηχανική επιβίωση χωρίς προοπτική, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να αρνηθούν το μοντέλο που μας επιβάλλεται και να αναζητήσουν τα μονοπάτια της ελευθερίας και της αντίστασης. Όταν η οργή συναντιέται με την εξεγερσιακή-αντιεξουσιαστική ιδεολογία, μπορεί να οδηγήσει το άτομο σε μια απόφαση οριστικής ρήξης με το υπάρχον, η οποία μετέπειτα να εξελιχθεί σε συνεχή συνειδητό αγώνα ως την καταστροφή κάθε εξουσίας και την ανατολή ενός κόσμου ελευθερίας και αλληλεγγύης. Δεν θα ζούμε μόνο για τα κέρδη τους, ούτε θα τους αφήσουμε να μας σκοτώνουν γι’ αυτά.
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ