Το βράδυ του Σαββάτου 29/4/23 αναρτήσαμε δύο πανό με αφορμή την Πρωτομαγιά, ένα στο πάρκο Ναυαρίνου στα Εξάρχεια και άλλο ένα στο Πεδίο του Άρεως, στην είσοδο που βρίσκεται πάνω στην Λ. Αλεξάνδρας.
Ακολουθεί το κείμενό μας για την επέτειο της Πρωτομαγιάς.
ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2023.
Κανείς δεν χαμογελά όταν χτυπάει το ξυπνητήρι για να πάει στην δουλειά. Η καθημερινότητά μας περιστρέφεται κυρίως γύρω από την εργασία μας, την οποία και παρέχουμε για να μπορούμε να επιβιώσουμε. Την ίδια στιγμή, ενώ τα χρήματα που παίρνουμε μάς αρκούν ίσα-ίσα για τα βασικά, τα αφεντικά μας συνήθως χτίζουν περιουσίες εκμεταλλευόμενα τον δικό μας κόπο. Μας λένε ότι πρέπει να αποδεχθούμε μία καθημερινότητά που θα είναι γεμάτη κούραση, εντολές και συνεχείς υποτιμήσεις, μία διαρκώς επαναλαμβανόμενη ματαιότητα που δεν μας προσφέρει τίποτα παρά μόνο μιζέρια, στρες και λεφτά για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς και το νοίκι.
Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα η εργασία αποτελεί τον κεντρικό άξονα της ύπαρξής μας, καταλαμβάνοντας τόσο πολλές ώρες που κάθε άλλη μας δραστηριότητα θεωρείται συμπληρωματική. Στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων μάλιστα, μιλάμε για δουλειές που είτε μάς είναι αδιάφορες είτε τις σιχαινόμαστε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό μας. Κι όλα αυτά ώστε να συγκεντρώνονται συνεχώς περισσότερα και περισσότερα χρήματα σε ελάχιστα και συγκεκριμένα χέρια, στα χέρια αυτών που διαφεντεύουν τις ζωές μας. Εμείς απ’ την μεριά μας πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε απόφαση και να το κάνουμε πράξη: δεν θα ζούμε για τα κέρδη τους. Θα ζούμε όσο μπορούμε πιο έξω από το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξουσίας αλλά και εναντίον του. Η ύπαρξή μας δεν θα ορίζεται από την ανατροφοδότηση της γιγάντιας μηχανής στην οποία έχει μετατραπεί η κοινωνία, αλλά από το σαμποτάζ της.
Στα χρόνια πριν την Πρωτομαγιά του 1886 και τα γεγονότα του Σικάγο, οι Αμερικανοί εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια, πολύ συχνά μέχρι και πάνω από 70 ώρες την εβδομάδα ζώντας σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, ενώ η τροφή, η υγιεινή και η διαμονή ήταν άθλιες. Το 1884 ιδρύθηκε το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο από μαχητικούς συνδικαλιστές οι οποίοι έχοντας εγκαταλείψει τα καθιερωμένα συνδικάτα σχετίζονταν άμεσα με την Μαύρη Διεθνή. Οι δύο παραπάνω οργανώσεις επηρεάζονταν κυρίως από την αναρχική ιδεολογία και έπαιξαν τον πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες για 8ωρη εργασία και στα γεγονότα του Σικάγο, το Μάη του 1886. Ως απάντηση, το κράτος καταδίκασε και εκτέλεσε τους αναρχικούς Ά. Πάρσονς, Ό. Σπάις, Ά. Φίσερ, Τζ. Ένγκελ ως υπαίτιους για την εργατική εξέγερση, ενώ ο Λ. Λινγκ αυτοκτόνησε προκειμένου να μην βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στην κηδεία τους παραβρέθηκαν διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι. Παραθέτουμε την δήλωση του εισαγγελέα Τζ. Γκρίντλ: «Δικάζεται η Αναρχία. [..] Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας». Η Πρωτομαγιά αποτελεί αναμφίβολα κομμάτι και της εργατικής και της αναρχικής ιστορίας.
Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πολύπλοκη πραγματικότητα στην οποία το υπάρχον δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Ακούμε ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα που ιστορικά έχει πετύχει και μόνος μας ρόλος είναι να μπορούμε να το αναπαράγουμε με προθυμία. Φυσικά, σε αυτό ρόλο παίζει η κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία μας έχει πείσει ότι το να είναι η σκληρή δουλειά κεντρικό σημείο της ύπαρξης μας είναι επιλογή μας και ο τρόπος για να πετύχουμε τα ατομικά μας “όνειρα”. Όλο αυτό καταλήγει στην αποξένωση και υπονομεύει οποιαδήποτε απόπειρα σύμπραξης και αλληλεγγύης, αφού εκείνο που θα οδηγήσει κάποιον στην επιτυχία είναι το να κοιτάει μόνο τον εαυτό του και τη δουλειά του, και μάλιστα με όρους ανταγωνιστικούς προς τους υπόλοιπους συνανθρώπους του. Και όλα αυτά σε συνθήκες που η τεχνολογία έχει καταφέρει πράγματι να απομακρύνει τον άνθρωπο από το φυσικό χώρο εργασίας, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τις συνθήκες επικοινωνίας και εντείνοντας τον έλεγχο των εργαζομένων. Εμείς στεκόμαστε ξεκάθαρα απέναντι σε αυτήν την απάνθρωπη λογική η οποία μας παρουσιάζεται ως μοναδική εναλλακτική και προτάσσουμε την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, απέναντι σε μία κοινωνία-μηχανή που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι κέρδη για τους λίγους και εξαθλίωση για τους πολλούς.
Με βάση όλα τα παραπάνω λοιπόν, για εμάς η Πρωτομαγιά είναι κάλεσμα για μνήμη και αγώνα. Κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν πάνω από ενάμιση αιώνα πριν, τώρα όχι απλά δεν έχουν γίνει η βάση για να πετύχουμε νέες νίκες, αλλά αμφισβητούνται ακόμη και αυτές. Λείπει η πίστη στις δυνάμεις μας. Η εργατική τάξη κρατάει τον κόσμο στα χέρια της γιατί αυτή είναι που εκτελεί όλες τις θεμελιώδεις λειτουργίες της κοινωνίας. Οι πλούσιοι του κόσμου μάς έχουν ανάγκη, διότι χωρίς εμάς ούτε τα βασικά δεν μπορούν να κάνουν. Αυτό γίνεται τελείως ξεκάθαρο κάθε φορά που κάποιο άτομο δεν μπορεί να πάει για δουλειά και τα αφεντικά τα πνίγει ο πανικός, επειδή δεν ξέρουν πώς να τα βγάλουν πέρα χωρίς εμάς.
Η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, είναι ακόμη όλα ανοιχτά. Ταυτόχρονα πρέπει να αγωνιστούμε για την οριστική κατάργηση της μισθωτής εργασίας μαπρόθεσμα, αλλά και για καλύτερες συνθήκες δουλειάς στο σήμερα. Άλλωστε, οι οκτώ ώρες είναι ήδη πάρα πολλές… Όπως είπαμε και πριν, δεν θέλουμε να ζούμε για τα κέρδη τους, θέλουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ορίζουμε εμείς τον χρόνο μας, να συνεισφέρουμε συλλογικά στις αναγκαίες εργασίες και να προσφέρουμε ελεύθερα τη δημιουργικότητά μας. Με την μνήμη εκείνων που έπεσαν στο παρελθόν για να μην ζούμε εμείς σήμερα σε συνθήκες απόλυτης σκλαβιάς, συνεχίζουμε τους δικούς μας αγώνες. Η νίκη θα έρθει μόνο με οργάνωση,αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Στο τέλος εμείς θα χαμογελάμε, όταν πάνω στα συντρίμμια της καπιταλιστικής μηχανής θα έχει ανθίσει ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΣΑΜΠΟΤΑZ-ΑΝΥΠΑΚΟΗ
ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ