agkarti – Αγκάρτι

ΟΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΦΤΑΝΕΙ Η ΑΡΑΣ

Posted on 2025/12/01 - 2025/12/01 by agkarti

Η αριστερή οργάνωση ΑΡΑΣ μέσα από την ανακοίνωση που κυκλοφόρησε στις 19/11, υπερασπίζεται την επίθεση εναντίον αναρχικών στο Πολυτεχνείο στις 15/11, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, παρουσιάζοντας τους αναρχικούς ως παρακρατικούς προβοκάτορες που δρουν εις βάρος του κινήματος. Μάλιστα, δηλώνει πως η επίθεσή της έγινε για να διασφαλιστεί ο ομαλός εορτασμός του Πολυτεχνείου, χωρίς καταλήψεις και χωρίς καμία εξεγερσιακή πρακτική που θα εμποδίσει τη διεξαγωγή εκδηλώσεων. Έχουμε καταρχήν ορισμένες απορίες:

1. Το ίδιο το Πολυτεχνείο ’73 ήταν σειρά εκδηλώσεων ή κατάληψη και εξέγερση;

2. Η ταύτιση κάθε εξεγερσιακής πρακτικής τμήματος της κοινωνίας με “παρακρατική προβοκάτσια”, ισχύει μόνο για την Ελλάδα, ή όλοι οι λαοί ανά τον πλανήτη που αντιστέκονται έμπρακτα στις δυνάμεις καταστολής διαπράττουν “πραξικοπηματικές ενέργειες”;

3. Σε τί διαφέρει η επιδίωξη της ΑΡΑΣ για τον χαρακτήρα του εορτασμού του Πολυτεχνείου από εκείνη της κυβέρνησης;

4. Τι είναι πιο παρακρατικό, το να συγκρούεσαι με το κράτος έχοντας συνεχές και βαρύ κόστος, ή το να μαζεύεις όλες σου τις δυνάμεις πανελλαδικά για να επιτεθείς σε αυτούς που θεωρείς πως το κάνουν;

5. Η εικόνα 150 κανίβαλων να επιτίθονται σε αναρχικούς φορώντας κορδελάκια “φοιτητικοί σύλλογοι”, κάνει καλό στο φοιτητικό κίνημα;

Δεν ξεχνάμε βέβαια και τις περσινές επιθέσεις της ΑΡΑΣ εναντίον φοιτητικών στεκιών του αντιεξουσιαστικού χώρου (ΑΣΣΟΕ, Πάντειος), πάλι με συντρόφους στο νοσοκομείο, καταστροφές στους χώρους των στεκιών και εξαγγελίες για εκκαθάριση της Αναρχίας απ’ τα πανεπιστήμια. Ήδη είχε γίνει ξεκάθαρος ο ρόλος της συγκεκριμένης οργάνωσης, ακόμη κι αν τότε αρκετοί αρνούνταν να το αντιληφθούν.

Ως νέα ΚΝΕ παλαιότερων δεκαετιών, η ΑΡΑΣ έρχεται να αποτελέσει ένα “εκ των έσω” συμπλήρωμα της κρατικής καταστολής απέναντι στον αναρχικό χώρο. Μια οργάνωση που ουδέποτε αντιμετώπισε μαχητικά το κράτος, τους φασίστες ή το κεφάλαιο, εξαντλεί τη δυναμική της απέναντι στην Αναρχία. Μάλιστα, 8 η ώρα το πρωί δεν εμποδίζει καν κάποια επιχειρούμενη κατ’ αυτήν “προβοκάτσια”, αλλά θέλει να απαγόρεψει την ίδια την πολιτική παρουσία των αναρχικών δυνάμεων εντός του Πολυτεχνείου. Ο αναρχικός χώρος έχει πλέον μεγάλη ιστορία στη χώρα μας, έχει επιβιώσει απέναντι σε όλων των ειδών τους εχθρούς, είναι βαθιά ριζωμένος σε συγκεκριμένα κοινωνικά κομμάτια και προφανώς θα συνεχίσει να έχει δημόσια και ανοιχτή παρουσία σε όποιο πεδίο επιθυμεί, κι ας χαλάει αυτό διάφορους.

Πέρα όμως από όλα τα παραπάνω, σύμφωνα με νέα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στο Indymedia, ένα εκ των πιο ηγετικών στελεχών της ΑΡΑΣ (του οποίου η εταιρεία έχει κέρδη 2-3 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο) διατηρεί επιχειρηματικές σχέσεις με το ΕΜΠ, έχοντας μάλιστα στενή συνεργασία με το περιβάλλον του πρύτανη. Προφανέστατα μάς δημιουργούνται πάλι απορίες: γνώριζε ο πρύτανης τους σχεδιασμούς της ΑΡΑΣ εναντίον των αναρχικών, τους επέτρεψε ή και τους ενθάρρυνε; Είναι στις επιδιώξεις του πρύτανη ένα Πολυτεχνείο χωρίς αναρχικούς, ελεγχόμενο και αποστειρωμένο από κάθε αυθόρμητη λαϊκή πρωτοβουλία; Υπάρχει πιθανότητα οι νεαροί κομματικοί στρατιώτες της ΑΡΑΣ να λειτουργούν απλά ως χρήσιμοι ηλίθιοι των κρατικών σχεδιασμών;

Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ με απόλυτη σιγουριά, ωστόσο οι εξαγγελίες του πρύτανη για αλλαγές στον εορτασμό του Πολυτεχνείου προς μία πιο ελεγχόμενη κατεύθυνση με αφορμή την επίθεση της ΑΡΑΣ, δεν αποκλείουν καθόλου μια πιθανότητα μεταξύ τους συνεννόησης. Κι ακόμη κι αν δεν υπάρχει “επίσημη” συνεργασία ΕΜΠ-ΑΡΑΣ, στην πράξη το αποτέλεσμα είναι ότι αλληλοσυμπληρώνονται τέλεια όσον αφορά την καταστολή και ακολουθούν παράλληλη διαδρομή.

Ένα ακόμη σχόλιο, αναφορικά με την ένταση της βίας και το μένος των συγκεκριμένων τραμπούκων. Τα χτυπήματα σε ήδη λιπόθυμους, οι κρανιές σε ανθρώπους που αποχωρούν κουτσαίνοντας, οι προσταγές σε εγκλωβισμένες φοιτήτριες να πηδήξουν απ’ το παράθυρο και πολλές ακόμη συμπεριφορές, δεν αντιστοιχούν επ ουδενί σε ανθρώπους που αγωνίζονται για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πηγάζουν από τα χειρότερα ένστικτα του ανθρώπινου είδους, τα οποία η εν λόγω οργάνωση συνειδητά καλλιεργεί στα μέλη της. Για αυτό αλλά και για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούμε αδιανόητο για οποιαδήποτε οργάνωση-ομάδα αγωνίζεται για την κοινωνική και ταξική απελευθέρωση, να συμπράξει ξανά με την ΑΡΑΣ ή να την ανεχτεί σε κινηματικές διαδικασίες.

Τέλος να πούμε ότι η Αναρχία είναι και θα παραμείνει δυνατή, θα είναι εκεί ενεργή σε όλα τα Πολυτεχνεία, τα στέκια θα μείνουν στις σχολές και η εξέγερση θα επανέρχεται ξανά και ξανά. Σε αντίθεση με την ΑΡΑΣ η όποια αργά ή γρήγορα θα ξεχαστεί κι από την ιστορία, η Αναρχία θα συνεχίσει να είναι κυριολεκτικά στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών-ταξικών αγώνων, σταθερά απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ

ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ

ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΑ ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΑΝΤΟΧΗ-ΠΕΙΣΜΑ-ΑΓΩΝΑΣ ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Κάλεσμα στις κινητοποιήσεις για τη βάση της Σούδας

Posted on 2025/10/15 - 2025/12/01 by agkarti

Στηρίζουμε το διήμερο κινητοποιήσεων #TargetSoudaBaseForPalestine στις 17-18 Οκτώβρη στην Κρήτη.

Παρέμβαση με σπρέι για την Παλαιστίνη σε τουριστικούς δρόμους στην Πλάκα

Posted on 2025/07/20 - 2025/12/01 by agkarti

Πραγματοποιήσαμε παρέμβαση με σπρέι στη γειτονιά της Πλάκας από την οποία περνούν καθημερινά πολλές χιλιάδες τουρίστες, μεταξύ των οποίων και ενεργοί υποστηρικτές της γενοκτονίας των Παλαιστινίων, ώστε οι συγκεκριμένοι ενώ κάνουν τις βόλτες τους, να βλέπουν συνεχώς μπροστά τους ότι δεν είναι ευπρόσδεκτοι στις πόλεις μας.

[Μπροσούρα] ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ, θέσεις για το ζήτημα της εργασίας

Posted on 2025/07/10 - 2025/12/01 by agkarti

Η μπροσούρα αυτή γράφτηκε τους τελευταίους μήνες και έχει σαν στόχο να δώσει μία πιο συγκροτημένη συλλογική ανάλυση της ομάδας μας πάνω στο ζήτημα της εργασίας. Σε συνέχεια της περσινής πιο γενικής μπροσούρας που είχαμε βγάλει με τίτλο «Μεγαλώνοντας στην Κοινωνία-Μηχανή», επιλέγουμε να εστιάσουμε πάνω στο εργατικό, διότι θεωρούμε ότι είναι από τα σημαντικότερα ζητήματα, αν όχι το σημαντικότερο, απ’ όσα καθορίζουν τις ζωές μας. Παράλληλα, πιστεύουμε ότι πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα των αγώνων μας, ώστε να μπορούμε να έχουμε μια πιο αξιοπρεπή καθημερινότητα, μέχρι κάποια στιγμή να καταργηθεί η ταξική εκμετάλλευση και να μπορούμε να εργαζόμαστε και να ζούμε ελεύθερα.

BROSOURA ERGATIKO TELIKH Λήψη

1. Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

2. Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΣΗΜΕΡΑ

3. ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΚΟΛΕΚΤΙΒΕΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ

Η ουσία του κυρίαρχου οικονομικού-κοινωνικού συστήματος που επιβάλλεται στη φύση και στον άνθρωπο εδώ και δύο περίπου αιώνες βρίσκεται στη συνεχώς αυξανόμενη συσσώρευση κέρδους. Ως ο βασικότερος σκοπός της παραγωγής, το κέρδος την κατευθύνει και της δίνει τον χαρακτήρα μιας σχέσης εκμετάλλευσης στην οποία μετέχουν όλα τα άτομα, άμεσα ή πιο έμμεσα, ενώ αντίστοιχα φέρουν και διαφορετικό ρόλο στη διαδικασία. Έτσι, ακολουθώντας ένα αρκετά κλασικό αλλά θεμελιώδες θεωρητικό μοντέλο, μπορούμε να μιλήσουμε αφενός για τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής (εργοστασιάρχες και γενικά επιχειρηματίες), όπως και για αυτούς που διεκδικούν έναν διευθυντικό/διοικητικό ρόλο στη διαδικασία, και αφετέρου για τα εργαζόμενα άτομα που δεν κατέχουν τα μέσα παραγωγής, αλλά είναι αυτά που την κινούν μέσω της εργασίας τους.

Σε αυτό το πλαίσιο η πρώτη κατηγορία, έχοντας την εξουσία της ιδιοκτησίας των παραγωγικών μέσων, εξασφαλίζει ακόμη μεγαλύτερο κέρδος αποσπώντας από τον εργαζόμενο τη λεγόμενη «υπεραξία». Η έννοια αυτή αφορά το ποσό εργασίας για το οποίο το εργαζόμενο άτομο δεν αμείβεται, με το αφεντικό να παίρνει αυτά τα έξτρα χρήματα. Σε κάθε είδους παραγωγή δηλαδή, είτε πρόκειται για υλικά αγαθά είτε για υπηρεσίες, οι εργαζόμενοι δουλεύουν καθημερινά για κάποιες ώρες λαμβάνοντας το αντίστοιχο ποσό χρημάτων, όμως στο σύνολο του καθιερωμένου μεροκάματου υπάρχει ένα ποσό αόρατης, απλήρωτης εργασίας, από την οποία αντλεί υπεραξία το κάθε αφεντικό κατά την πώληση του εμπορεύματος.

Δηλαδή αν μέσα σε μία ημέρα με την εργασία μας παράξουμε προϊόντα που, ακόμη κι αν αφαιρέσουμε τα έξοδα της επιχείρησης, θα αποφέρουν για παράδειγμα κέρδη 90€, εμείς θα πάρουμε τα 40€ και τα υπόλοιπα 50€ θα πάνε στην τσέπη του εργοδότη. Αυτό όμως συμβαίνει μαζικά, ειδικά στις μεγάλες εταιρείες που μπορεί να απασχολούν μέχρι και δεκάδες χιλιάδες υπαλλήλους, δηλαδή 50€ (ενίοτε και πολύ περισσότερα) από κάθε υπάλληλο ξεχωριστά για κάθε εργάσιμη μέρα που περνά. Κάπως έτσι μερικοί άνθρωποι καταλήγουν να γίνονται δισεκατομμυριούχοι, την ώρα που πολλοί άλλοι δυσκολεύονται να πληρώσουν μέχρι και τους λογαριασμούς τους.

Παρά την ηλικία της η θεωρία της υπεραξίας παραμένει πολύ σημαντική, καθώς φανερώνει και αποδεικνύει την ίδια την εκμεταλλευτική φύση του καπιταλισμού, που πολύς κόσμος ίσως αγνοεί, ενώ καθιστά σαφές πως η μισθωτή εργασία αποτελεί άλλη μια μορφή σκλαβιάς. Όταν για να μπορείς απλώς να επιβιώσεις είναι υποχρεωτικό να ξυπνάς χαράματα, να μπαίνεις σε ασφυκτικά γεμάτα τρένα και λεωφορεία, να δουλεύεις μίνιμουμ οκτώ ώρες, συνήθως σε ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον, και το απόγευμα να επιστρέφεις σπίτι με διαλυμένη ψυχολογία και χρήματα που σου φτάνουν ίσα-ίσα για να βγει ο μήνας, η συνθήκη αυτή δεν είναι εντελώς υπερβολή να χαρακτηριστεί «μισθωτή σκλαβιά». Ευτυχώς είμαστε αρκετά μακριά από την εποχή που οι πλούσιοι είχαν τους σκλάβους τους να περπατάνε με τις αλυσίδες, αλλά και την ίδια στιγμή απέχουμε ακόμη πολύ από την πραγματική ελευθερία του να καθορίζουμε εμείς τις επιλογές μας, αφού στην ουσία έχουμε ανάγκη να πουλάμε πάνω από την μισή μας μέρα, για να μπορούμε απλώς να καλύπτουμε τα βασικά.

Πέρα από μερικές ακόμη επιμέρους τεχνικές που αυξάνουν κι άλλο τα κέρδη των αφεντικών και πρέπει να τις εντοπίζουμε (π.χ. μισά ένσημα ή η μη καταβολή δώρων), η έννοια της υπεραξίας έχει επίσης να προσφέρει πολλά όσον αφορά και τις νέες μορφές εργασίας που αναδύονται στο σήμερα και οι οποίες με την πολυπλοκότητά τους αποκρύπτουν συχνά τη σχέση εκμετάλλευσης των εργαζομένων από τα αφεντικά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εργασία “freelancing”/αυτοαπασχόλησης σε μεγάλες εταιρείες και πλατφόρμες, όπου η επέκταση του χρόνου εργασίας και η κατάργηση κάθε ασφάλισης αντιστοιχούν σε μεγαλύτερη απόσπαση υπεραξίας από τους εργαζόμενους, οι οποίοι στο συγκεκριμένο μοντέλο έχουν την ψευδαίσθηση πως δήθεν διεκδικούν μεγαλύτερες αμοιβές και ευελιξία, παρ’ όλο που αυτά σχεδόν ποτέ δεν γίνονται πραγματικότητα. Επιπλέον η θεωρία αυτή μπορεί να συνδυαστεί με άλλες μορφές οικονομικής εκμετάλλευσης όπως η σχέση νοικάρη–ενοικιαστή, όπου ο ιδιοκτήτης ενός διαμερίσματος (συχνά μεγάλες εταιρείες και πολυεθνικά fund) αποσπά επίσης ένα ποσό από τον μισθό του ενοικιαστή σε μορφή κέρδους.

Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένες κάπως πιο θολές θέσεις και σχέσεις εργασίας που δεν κατηγοριοποιούνται ξεκάθαρα ούτε στην μεριά της εργατικής τάξης ούτε σε εκείνη της εργοδοσίας, γι’ αυτό είναι βοηθητικό να κοιτάμε κάθε περίπτωση χωριστά. Διευθυντές με μεγάλους μισθούς που δουλεύουν για επιχειρηματίες, αλλά ταυτόχρονα καταπιέζουν τις εργαζόμενες, αυτοαπασχολούμενοι που πουλάνε τα προϊόντα τους σε μεγάλες εταιρείες, υπάλληλοι-ρουφιάνοι των αφεντικών που έχουν παραπάνω «ανταμοιβές» είναι μερικά από τα παραδείγματα που χρειάζονται παραπάνω και ξεχωριστή ανάλυση.

Παρά όμως τη σχετική πολυπλοκότητα της κατάστασης, η διαδικασία της απόσπασης υπεραξίας στην παραγωγή εξακολουθεί να αποτελεί τον βασικό άξονα προσανατολισμού όσον αφορά την ταξική εκμετάλλευση στη μισθωτή εργασία, άρα κατέχει κεντρικό ρόλο στο πώς αναλύουμε και πώς αντιμετωπίζουμε το ζήτημα.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΣΗΜΕΡΑ

Ο όρος «εργατική τάξη» είναι σημαντικό να αποσαφηνιστεί λαμβάνοντας έναν πιο σύγχρονο προσδιορισμό ο οποίος να συμβαδίζει με την εποχή. Οι κοινωνικές τάξεις σύμφωνα με τον Μαρξ καθορίζονται από τη σχέση που έχουν με τα μέσα παραγωγής, δηλαδή μέσα τα οποία παράγουν κεφάλαιο για τον ιδιοκτήτη τους, ο οποίος εκμεταλλεύεται την εργασία τρίτων αντλώντας υπεραξία από αυτήν. Στην περίπτωση της εργατικής τάξης υπάρχει απουσία ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής και ανάγκη να προσφέρουν μισθωτή εργασία ώστε να μπορέσουνε να ζήσουν. Αντιλαμβανόμαστε φυσικά πως η σχέση εργοδοτών και εργαζομένων είναι μία κατεξοχήν σχέση εξουσίας, αφού η ζωή και όλη η ύπαρξη των υπαλλήλων πρακτικά «νοικιάζεται» για μερικές ώρες στο αφεντικό, το οποίο έχει λόγο για σχεδόν όλα τα ζητήματα, από το ντύσιμό τους ως το πώς στέκονται στον χώρο και πώς χαμογελούν.

Εργατική τάξη λοιπόν είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που για να επιβιώσουν στηρίζονται μόνο στην ίδια τους την εργασία, ουσιαστικά πουλώντας τη σε κάποιον εργοδότη που αποσπά κέρδη από αυτήν. Είναι δηλαδή οι άνθρωποι οι οποίοι, αν για κάποιο λόγο δεν είναι σε θέση να εργαστούν έστω και για ένα μικρό διάστημα, αμέσως δυσκολεύονται να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες, αφού το εισόδημά τους προέρχεται ακριβώς μόνο από την εργασία που προσφέρουν. Χωρίς οικονομικές «πλάτες» ή εξασφαλισμένο μέλλον, η πορεία τους στον κόσμο βασίζεται στο κορμί και στο μυαλό τους, τα οποία είναι αναγκαίο να συνεχίζουν να λειτουργούν «αποτελεσματικά» και να είναι «παραγωγικά».

Βέβαια με τον τρόπο που είναι δομημένα τα σύγχρονα εργασιακά περιβάλλοντα υπάρχουν και ενδιάμεσοι ρόλοι, όπως μάνατζερ/υπεύθυνοι τμημάτων που, ενώ φαινομενικά προσφέρουν μισθωτή εργασία, δεν ανήκουν στην εργατική τάξη καθώς έχουν μεγαλύτερο μερίδιο στο κεφάλαιο από τους υπολοίπους εργαζομένους και λειτουργούν καταπιεστικά προς αυτούς. Καταλήγουν να συνεργάζονται περισσότερο με τα αφεντικά παρά με τους/τις υπαλλήλους, λειτουργώντας ουσιαστικά σαν ένας μεσάζοντας προς όφελος της εργοδοσίας και κάνοντας τη βρώμικη δουλειά της. Βέβαια, αντίστοιχα, και επαγγέλματα τα οποία έχουν κατεξοχήν ρόλους εξουσίας/καταπίεσης (π.χ. αστυνομία, σωφρονιστικοί υπάλληλοι) δεν θα τα συμπεριλαμβάναμε στην εργατική τάξη, διότι πάνω απ’ όλα είναι ένας μοχλός πίεσης ή καταστολής που σκοπεύει να «συμμορφώνει» τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε μερικές ακόμη επιμέρους υποκατηγορίες της εργατικής τάξης, με πρώτη τους μετανάστες. Ένα κομμάτι του πληθυσμού συνήθως ακόμη πιο καταπιεσμένο από τους ντόπιους εργαζόμενους, αφού βρίσκεται εντελώς ξεκρέμαστο και, ουσιαστικά, αρκετά απομονωμένο από την κοινωνία χωρίς καμία στήριξη από πουθενά (π.χ. οικογένεια, γείτονες κ.λπ.) βιώνοντας μάλιστα συχνά την υποτίμηση και ρατσιστικές συμπεριφορές, στις οποίες δεν μπορεί εύκολα να απαντήσει, αφού θα διακινδυνεύσει τη δουλειά του. Ακόμη κι αν πράγματι πολλές φορές «ζούμε μαζί, δουλεύουμε μαζί», στην πράξη η θέση όλων όσων κατάγονται από τη χώρα στην οποία ζουν είναι αρκετά πιο αναβαθμισμένη και το έχουμε δει μπροστά μας σε πολλές περιπτώσεις.

Μία άλλη πιο σύγχρονη κατηγορία εργαζομένων είναι τα άτομα που δουλεύουν με τηλεργασία. Μία μέθοδος που ξεκίνησε να εφαρμόζεται μαζικά στην εποχή της νόσου covid-19, αλλά σε αρκετές επιχειρήσεις παραμένει ως σήμερα. Ενώ μπορεί να φαντάζει πιο άνετη, διότι αποφεύγονται οι μετακινήσεις και η καθημερινή συνύπαρξη με αφεντικά ή μάνατζερ, στην πράξη μετατρέπει το ίδιο σου το σπίτι σε χώρο εργασίας, εισβάλλοντας στην προσωπική σου ζωή και καταργώντας τα όρια εργασίας-ελεύθερου χρόνου αλλά και γραφείου-προσωπικού χώρου, αφού ανά πάσα στιγμή «μπορεί κάτι να χρειαστεί». Ακόμη, οδηγεί στην πλήρη αποξένωση των συναδέλφων, οι οποίοι δεν έχουν καμία μεταξύ τους επικοινωνία και άρα καμία ισχύ απέναντι στην εργοδοσία.

Τέλος, δεν πρέπει ποτέ να αγνοούμε την πλήξη και την αλλοτρίωση που προκαλεί η εργασία εντός του καπιταλιστικού πλαισίου. Όλη η διαδικασία της είναι μία μεγάλη ματαιότητα, η οποία συμβαίνει απλώς για να μπορούμε εμείς να επιβιώνουμε και οι πλούσιοι να βγάζουν συνεχώς περισσότερα κέρδη. Μία ματαιότητα που γίνεται εις βάθος αντιληπτή από όλα τα εργαζόμενα άτομα και συχνά τα οδηγεί μέχρι την απελπισία, εντελώς λογικά και αναμενόμενα. Άλλωστε, σε ελάχιστες περιπτώσεις βλέπουμε πράγματι ένα όμορφο ή έστω χρήσιμο αποτέλεσμα να προκύπτει «από τον κόπο της δουλειάς μας», αφού συνήθως συμμετέχουμε στην παραγωγή αγαθών ή στην παροχή υπηρεσιών που έχουν ως μόνο στόχο την κατανάλωσή τους, ακόμη κι αν δεν καλύπτουν καμία ουσιαστική ανάγκη και δεν προσφέρουν τίποτα χρήσιμο στην κοινωνία.

Κι ενώ πράγματι υπάρχει μία σειρά από επαγγέλματα τα οποία είναι ιδιαίτερα χρήσιμα και απαραίτητα (π.χ. οδοκαθαριστές, δασκάλες, νοσηλευτές, φυσικοθεραπεύτριες, οικοδόμοι κ.λπ.), ακόμη κι αυτά, εν τέλει, καταλήγουν να λειτουργούν έχοντας ως κύριο γνώμονα τα κέρδη των εταιρειών ή το κρατικό συμφέρον, με αποτέλεσμα τα άτομα που εξασκούν αυτά τα επαγγέλματα να μην το κάνουν ούτε με το ενδιαφέρον ούτε με την ποιότητα που θα μπορούσαν.

ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΙΣ, ΣΩΜΑΤΕΙΑ, ΚΟΛΕΚΤΙΒΕΣ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ

Απέναντι, λοιπόν, σε όλη την εκμετάλλευσή μας από τα αφεντικά και ειδικότερα απέναντι στα επαναλαμβανόμενα περιστατικά αυθαιρεσίας τους, εμείς έχουμε μόνο τη μεταξύ μας αλληλεγγύη. Δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς τους και δεν σκύβουμε το κεφάλι, αλλά αντιδρούμε και αντιστεκόμαστε συλλογικά. Δεν πατάμε ποτέ πάνω σε συνάδελφο για να ανέβουμε στην ιεραρχία της εταιρείας, δεν ρουφιανεύουμε τίποτα και σε κανέναν, δεν γινόμαστε φίλοι ή φίλες με τα αφεντικά μας. Στεκόμαστε πλάι σε κάθε εργαζόμενο που το έχει ανάγκη, αναζητώντας τρόπους για να ενισχύσουμε τη θέση μας μέσα σε αυτή τη συνεχόμενη διαμάχη που αναπόφευκτα υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και την εργοδοσία.

Και τα πιο μικρά έχουν σημασία. Μία παρηγορητική κουβέντα στο διάλειμμα, μία μικρή στιγμή ανυπακοής σε ακόμη μία παράλογη εντολή, μία κοινή διεκδίκηση των εργαζομένων για ένα ρεπό ή για καλύτερες συνθήκες εργασίας, μία συνολική άρνηση να φερόμαστε σαν κλόουν μπροστά στους πελάτες. Όλα τους, ακόμη κι αν ίσως φαντάζουν δευτερεύοντα, εν τέλει έχουν μεγάλο αντίκρισμα στην ίδια μας τη μέρα, στο πώς θα καταφέρνουμε να τα βγάζουμε πέρα στη δουλειά με όσο μπορούμε καλύτερους όρους.

Παράλληλα, επιδιώκουμε πάντοτε να καλλιεργούμε την ταξική συνείδηση στους εαυτούς μας αλλά και στους συναδέλφους και τις συναδέλφισσές μας. Αντιλαμβανόμαστε ότι το «όνειρο» της οικονομικής ανέλιξης αφορά ελάχιστους και συνεχώς η πλειοψηφία θα μένει απέξω. Μόνο αν τα εργαζόμενα άτομα συγκροτηθούν ως τάξη και αγωνιστούν συλλογικά, θα μπορέσουν να δουλεύουν με καλύτερους όρους και να μειωθεί η εκμετάλλευση που δέχονται.

Σημαντικά αποτελέσματα μπορούμε να πετύχουμε μέσω της συμμετοχής μας στα πρωτοβάθμια σωματεία του κλάδου μας. Μέσω αυτών μπορούμε να βρούμε στήριξη από ανθρώπους που κάνουν ένα παρόμοιο επάγγελμα με το δικό μας και γνωρίζουν τις καταστάσεις, ενώ μέσα στα σωματεία βρίσκεται και συμπυκνωμένη η εμπειρία από αρκετούς αγώνες του παρελθόντος. Μέσω αυτών, εκτός από δράσεις και παρεμβάσεις στο χώρο δουλειάς, μπορούμε να πιέσουμε τα αφεντικά και με πιο θεσμικούς τρόπους, κάτι που αποτελεί παλιά κατάκτηση των εργατικών κινημάτων και δεν πρέπει να την υποτιμούμε.

Όταν βέβαια λέμε για σωματεία μιλάμε, ως αναρχική ομάδα, για πρωτοβάθμια σωματεία με οριζόντια οργάνωση, αφού αφενός δεν μας αρέσει να έχουμε πάνω απ’ το κεφάλι μας έναν επαγγελματία συνδικαλιστή κάποιου κόμματος να μας δίνει οδηγίες αλλά και, το σημαντικότερο, δεν εμπιστευόμαστε καν τέτοια άτομα και τις ύποπτες σχέσεις που συνήθως έχουν με το κράτος και τα αφεντικά. Αντίθετα, όπως σε όλα τα ζητήματα έτσι και σε αυτό, εμπιστευόμαστε περισσότερο τις δικές μας δυνάμεις και την αυτοοργάνωση των απλών εργαζομένων μεταξύ τους, η οποία μπορεί να ενισχύσει τη θέση μας και να μας φέρει ορισμένες σημαντικές κατακτήσεις.

Άλλωστε τα αφεντικά μάς έχουν ανάγκη, αφού όλες οι εργασίες από τα δικά μας χέρια γίνονται! Λίγες μέρες να λείψουμε και δεν ξέρουν πώς να τα βγάλουν πέρα χωρίς εμάς. Εμείς τους βγάζουμε όλη τη δουλειά και μόνοι τους πελαγώνουν, αδυνατούν να διαχειριστούν τις ίδιες τους τις επιχειρήσεις και κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο. Γι’ αυτό και η απεργία είναι κάτι που τους τρομάζει πολύ έντονα, ειδικά αν γίνει οργανωμένα, μαζικά και με διάρκεια, αφού κάθε μέρα απεργίας σημαίνει για αυτούς πολλά χαμένα χρήματα. Είναι, λοιπόν, κι αυτή ένα από τα πιο ισχυρά μας εργαλεία στην αντίστασή μας απέναντι στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες.

Ωστόσο, υπάρχει και η προοπτική του να σταματήσουμε να δουλεύουμε για κάποιο αφεντικό και να δημιουργήσουμε τις δικές μας κολεκτίβες, πάνω στα αντικείμενα που ήδη γνωρίζουμε πολύ καλά αφού τα εξασκούμε για χρόνια. Ενταγμένες μεν, αναπόφευκτα, στο καπιταλιστικό πλαίσιο, δίνοντάς μας όμως τη δυνατότητα να εργαζόμαστε πιο ελεύθερα και συλλογικά, χωρίς να χρειάζεται να δίνουμε αναφορά σε κανέναν, χωρίς αυθαιρεσία, λαμβάνοντας από κοινού όλες τις αποφάσεις. Παράλληλα, τα χρήματα που κανονικά πηγαίνουν στην τσέπη του αφεντικού ως υπεραξία θα μοιράζονται ισότιμα σε όλα τα άτομα που εργάζονται στην κολεκτίβα, κάνοντας τη βιωσιμότητα ενός τέτοιους εγχειρήματος αρκετά εφικτή.

Ωστόσο, θεωρούμε ότι μία εργασιακή κολεκτίβα για να μη μετατραπεί απλώς σε μία επιχείρηση με πολλά αφεντικά, πλήρως αφομοιωμένη από το υπάρχον σύστημα, οφείλει να διατηρεί ορισμένα πολιτικά χαρακτηριστικά. Τόσο στον τρόπο λειτουργίας της ο οποίος πρέπει να είναι πλήρως οριζόντιος και ισότιμος σε όλα τα επίπεδα, όσο όμως και στους ευρύτερους σκοπούς της. Να μην έχει δηλαδή σαν αποκλειστικό σκοπό το οικονομικό κέρδος των μελών της, αλλά να βρίσκεται σε μία επικοινωνία με το κίνημα και την κοινωνία και να τα στηρίζει έμπρακτα με διάφορους τρόπους (οικονομικά, παροχή τεχνογνωσίας, παραχώρηση χώρων κ.λπ.). Προφανώς μία κολεκτίβα είναι στην ουσία μία συνεργατική επιχείρηση της οποίας τα μέλη προσπαθούν να επιβιώσουν μέσω αυτής και δεν μπορεί να συγκριθεί με μία αυτοοργανωμένη δομή, ωστόσο το να διατηρεί έναν έμπρακτο πολιτικό χαρακτήρα την κάνει για εμάς πιο σημαντική και χρήσιμη απ’ ό,τι αν αποσκοπούσε αποκλειστικά στο οικονομικό κομμάτι.

Κλείνοντας, να αναφέρουμε ότι ο τελικός μας σκοπός παραμένει πάντα η κοινωνική επανάσταση και η πλήρης κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, όπως και κάθε άλλης μορφής εξουσίας. Όταν οι άνθρωποι μπορούν να ζουν ισότιμα μεταξύ τους, σε αρμονία με το φυσικό περιβάλλον και λαμβάνοντας οριζόντια και συλλογικά τις αποφάσεις που αφορούν τα κοινωνικά ζητήματα, μόνο τότε θα έχει σταματήσει όντως να υπάρχει ανάγκη να συνεχίζονται οι εργατικοί αγώνες, αν και θα πρέπει να παραμένουμε πάντοτε σε επαγρύπνηση.

Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ποιος είναι ο ορίζοντας και ο προορισμός μας, προς τα πού σκοπεύουμε να πάμε. Έχοντας στη μνήμη μας τα εκατομμύρια των νεκρών αγωνιστών και απλών εργαζομένων που έχουν σημαδέψει την ιστορία, τους συνανθρώπους μας που κάθε τόσο χάνονται για το μεροκάματο, τα σαπισμένα πνευμόνια των εργοστασίων, τα καμένα μυαλά στα γραφεία, τις διαλυμένες μέσες στις σκαλωσιές, επιλέγουμε να σκύψουμε ταπεινά το κεφάλι και μόνο υποσχόμαστε να συνεχίσουμε.

*αν κάποια ομάδα-χώρος επιθυμεί να αποκτήσει αντίτυπα μπορεί να μας στείλει mail

Πανό σε γειτονιές και κείμενο για το δημόσιο χώρο

Posted on 2025/06/21 - 2025/12/01 by agkarti

*το προηγούμενο διάστημα αναρτήσαμε πανό στην Κυψέλη (πλατεία Αγίου Γεωργίου), στα Εξάρχεια (σκαλάκια Αστέρα), στους Αμπελόκηπους (πάρκο ΚΑΠΑΨ) και στο Χολαργό (δασάκι Δημαρχείου), σχετικά με τις γειτονιές και το δημόσιο χώρο

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΗΜΩΣΟΥΝ

Από την εποχή των γιαγιάδων μας και ακόμη παλιότερα, πολλοί άνθρωποι συνήθιζαν να περνούν τον ελεύθερο τους χρόνο όχι μόνο μέσα στο σπίτι ή σε κάποιο καφενείο, αλλά και έξω στη γειτονιά τους. Σκαλάκια, πλατείες, πεζόδρομοι και πάρκα μάζευαν πολύ κόσμο, ο οποίος συζητούσε την καθημερινότητα, προβληματίζοταν, έκανε σχέδια, τσακωνόταν, αντάλλαζε απόψεις, ερωτευόταν κλπ.

Και στην δικιά μας γενιά συνέβαινε κάτι παρόμοιο, λιγότερο ή περισσότερο τελοσπάντων, με πολλούς και πολλές από εμάς να περνάμε τα βράδια μας έξω, να γνωρίζουμε εκεί ανθρώπους που μας καθόρισαν, να μην εγκλωβιζόμαστε ούτε στο σπίτι, ούτε στα μαγαζιά. Ωστόσο, τα τελευταία λίγα χρόνια βλέπουμε μια απότομη αλλαγή στο συγκεκριμένο κομμάτι, με τα παγκάκια και τα πεζούλια να αδειάζουν και όλο και σπανιότερα να πετυχαίνουμε εκεί τους γνωστούς μας, να μένουμε πια λιγότερες και λιγότεροι.

Διάφορες αιτίες μπορούμε να αναζητήσουμε για την αλλαγή αυτής της κατάστασης. Σίγουρα παίζει ρόλο η -κεντρικά σχεδιαζόμενη από το κράτος- ανάπλαση των γειτονιών και η καταστροφή αρκετών δημόσιων χώρων για να γίνουν καφετέριες ή μετρό, οι συχνοί έλεγχοι απ’ τους μπάτσους που ξενερώνουν πολύ κόσμο, αλλά και η μόδα που είναι τα κλαμπ και τα μαγαζιά και όχι τόσο το άραγμα έξω. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία αλλά συμβαδίζουν με την προσπάθεια των από τα πάνω να εξασφαλίσουν όλο και περισσότερο κέρδος από τα πάντα, μέχρι δηλαδή και από τους δρόμους που μας ανέθρεψαν. Παραλληλα, το κράτος επιδιώκει να εξαφανίζει την προοπτική συλλογικοποιήσης των αντιστάσεων μας που γεννάνε οι δημόσιοι χώροι.

Ακόμη κι έτσι όμως, για εμάς όλα αυτά δεν αρκούν για να κλειστούμε μέσα και σίγουρα θα

συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Γιατί στις πλατείες, στα πάρκα και γενικά στον δημόσιο χώρο γνωρίζουμε ανθρώπους που κι εκείνοι αρνούνται να υπηρετήσουν το καπιταλιστικό πρότυπο, που απορρίπτουν το προτεινόμενο μοντέλο “δουλειά-σπίτι-δουλειά”, που αναζητούν τρόπους να ξεφύγουν από την μιζέρια της κοινωνίας. Έξω μπορούμε να περνάμε πιο ελεύθερα τις νύχτες μας, χωρίς φουσκωμένους μπράβους, εξαντλημένους σερβιτόρους και γλειώδη αφεντικά, χωρίς να χαλάμε μισό μεροκάματο για μια έξοδο, χωρίς να είναι η διασκέδασή μας εμπόρευμα για να την αγοράζουμε.

Στον δημόσιο χώρο, επίσης, οι παρέες μπλέκονται και επικοινωνούμε μεταξύ μας πολύ πιο ελεύθερα -όχι μόνο με όσους καλέστηκαν να είναι στο τραπέζι ή στο σαλόνι μας. Στον δημόσιο χώρο είναι που θα βρουν παρέα και στήριξη άτομα πιο μοναχικά που δεν έτυχε να έχουν ακόμη τις “δικές τους” φίλες-φίλους, όπως επίσης εκεί είναι που θα βρει χώρο η έκφραση μας με τα βαψίματα, τις αφίσες, τα αυτοκόλλητα και τις μουσικές μας. Τέλος, η παρουσία μας έξω, ειδικά τις νύχτες, δημιουργεί και μια μεγαλύτερη ασφάλεια για την γειτονιά, γιατί θα υπάρχει κόσμος να παρέμβει και να εμποδίσει περιστατικά παρενόχλησης ή βίας που ίσως συμβούν.

Είναι ξεκάθαρο ότι θέλουν να μας διώξουν από τις γειτονιές μας. Έτσι, εκτός από την επίθεση προς τον δημόσιο χώρο, είναι και τα ενοίκια που ακριβαίνουν συνεχώς εδώ και χρόνια και αναγκαζόμαστε να δίνουμε οριακά τον μισό μισθό μας για να μην ξαναγυρίσουμε στο πατρικό. Μεγάλες εταιρίες και funds του εξωτερικού αγοράζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα, διώχνοντας τους ενοίκους και μετατρέποντάς τα σε Airbnb, αλλά και μικρότεροι ντόπιοι ιδιοκτήτες εκμεταλλεύονται την ευκαιρία και μας παίρνουν όλο και κάτι παραπάνω. Πλέον, αν δεν έχεις μεγάλη τύχη, πρέπει να επιλέξεις μεταξύ πανάκριβου ενοικίου ή ημιδιαλυμμένου σπιτιού.

Βέβαια, από την επεκτατική μανία της ανάπλασης δεν γλιτώνει ούτε και η φύση. Στην ήδη τσιμεντωμένη Αθήνα με τα μπαζωμένα ποτάμια, τους χτισμένους λόφους και τα χιλιοκαμμένα βουνά, προσπαθούν να καταστρέψουν και ο,τι έχει απομείνει. Λόφος Στρέφη, πάρκο Δρακοπούλου, Ακαδημία Πλάτωνος, πλατεία Εξαρχείων, λόφος Φιλοπάππου και άλλα, δέχονται την επίθεση τους κράτους που θέλει να τα μετατρέψει σε χώρους για τουρίστες. Ωστόσο, η αντίσταση των κατοίκων ειναι δυναμική και αρκετοί από αυτούς τους χώρους παραμένουν ελεύθεροι, με τα δέντρα, το χώμα και τα πουλιά τους.

Όσο για εμάς, κόντρα στην αποξένωση των απομονωμένων διαμερισμάτων και των μαγαζιών μαζικής κατανάλωσης, συνεχίζουμε να υπερασπιζόμαστε τις γειτονιές μας από άκρη σε άκρη, τις γεμίζουμε ζωή και σαμποτάρουμε συλλογικά με κάθε μέσο αναπλάσεις, τουριστικοποιήσεις και συνολικά την εμπορευματοποίηση της καθημερινότητας μας. Θα συνεχίσουμε να περνάμε τα βράδια μας έξω και να γνωρίζουμε νέο κόσμο, θα συνεχίσουμε να βρίσκουμε τρόπους να μένουμε στις γειτονιές που θέλουμε και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να μας εκδιώξει από την πόλη.

Είμαστε εδώ για να τους χαλάμε τα σχέδια!

Παλαιστίνη: η κόκκινη γραμμή της ανθρωπότητας

Posted on 2025/06/14 - 2025/12/01 by agkarti

Εδώ και σχεδόν δύο χρόνια οι κόκκινες γραμμές της ανθρωπότητας αμφισβητούνται και πάλι. Ένας λαός σφαγιάζεται καθημερινά βιώνοντας πράξεις ανείπωτης βαρβαρότητας, με σκοπό να τον εκτοπίσουν από τον τόπο του και να τον αφανίσουν πληθυσμιακά, εφαρμόζοντας τον εθνικιστικό σχεδιασμό του σιωνισμού. Τα βομβαρδισμένα σχολεία, τα καμένα νοσοκομεία και τα άταφα βρέφη, είναι ένα όριο που ο πλανήτης δεν πρέπει ποτέ να ξεπερνά. Οι δηλώσεις του Αμερικάνου προέδρου Ντ. Τραμπ ότι η Γάζα αποτελεί τεράστια επενδυτική ευκαιρία και, αφού πρώτα εκδιωχθούν οι Παλαιστίνιοι θα γίνει η ριβιέρα της ανατολικής Μεσογείου, αποτελούν ύβρη προς κάθε λαό που σέβεται τον εαυτό του, τον τόπο του και την ιστορία του.

Μέσα σε όλο αυτό το πλαίσιο, το ελληνικό κράτος συνεχίζει να σιωπά μπροστά στη γενοκτονία, συνεργαζόμενο σε διάφορους τομείς με εκείνο του Ισραήλ και υποστηρίζοντάς το σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς. Πιο συγκεκριμένα, όσον αφορά τον τουρισμό με βάση τα στοιχεία από την Τράπεζα του Ισραήλ για το 2022, ο όγκος επενδύσεων σε ακίνητα από Ισραηλινούς υπολογίζεται περίπου σε 700 εκατ. ευρώ σε άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα, δηλαδή σε κατοικίες, ξενοδοχεία και θέρετρα, οικόπεδα και εμπορικά ακίνητα. Η ISRAIR (ισραηλινή αεροπορική εταιρεία) κάνει λόγο για μεταφορά 600.000 επιβατών από το Τελ Αβίβ προς ελληνικούς προορισμούς φέτος. ΜΚΟ όπως η Swords of Iron που στηρίζει τους στρατιώτες του ΙDF παρέχει ολοκληρωμένα πακέτα διακοπών σε ελληνικούς προορισμούς (βλ. Montana Hotel & Spa στο Καρπενήσι).

Στον τομέα της ενέργειας εξελίσσεσαι η κατασκευή της μεγάλης ηλεκτρικής διασύνδεσης μέσω υποθαλάσσιου καλωδίου μήκους 1.518 χλμ. που θα ενώνει Ισραήλ-Κύπρο-Κρήτη-ηπειρωτική Ελλάδα, που ξεκίνησε το 2023. Επίσης, προχωράει η επένδυση ύψους 600 εκατ. ευρώ στη Λάρισα για τη δημιουργία μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από φυσικό αέριο. Αφορά στην κατασκευή μονάδας ηλεκτροπαραγωγής ισχύος 880 MW με καύσιμο το φυσικό αέριο, μεταξύ των εταιρειών Clavenia Ltd (ισραηλινός επιχειρηματίας που πίεσε το πανεπιστήμιο Columbia να καταστείλει με αστυνομική βία τις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης ), ΔΕΠΑ Εμπορίας Α.Ε., EUSIF Larissa Α.Ε. και Volton Α.Ε., για την από κοινού συμμετοχή τους στην ΛΑΡΙΣΑ ΘΕΡΜΟΗΛΕΚΤΡΙΚΗ Α.Ε. Όπως επίσης υπήρξαν και τα τελευταία χρόνια πολλές αποστολές πετρελαίου και καυσίμων προς το Ισραήλ για τη χρήση τους στη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού, οι οποίες εξυπηρετήθηκαν από δεξαμενόπλοια ελληνικής ιδιοκτησίας ή διαχείρισης.

Ένα ακόμη σχέδιο μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας συνιστά ο διάδρομος IMEC, ένας οικονομικός διάδρομος μεταξύ Ινδίας-Μ.Ανατολής-Ευρώπης προκειμένου να διασυνδεθεί η τεράστια αγορά της Ινδίας με την Ευρώπη ενώ ταυτόχρονα να αποδυναμώσει την εμπορική δύναμη της Κίνας. Ο IMEC θα συνδέει την Ινδία με το λιμάνι Fujairah των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και μέσω ενός σιδηροδρομικού δικτύου που θα διασχίζει την Σαουδική Αραβία και την Ιορδανία θα καταλήγει στο λιμάνι της Χάιφας στη Μεσόγειο, όπου θα φθάνουν τα προϊόντα όχι μόνο από την Ινδία αλλά και από το Νεπάλ και το Μπαγκλαντές και πιθανόν από άλλες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Η δίοδος προς την Ευρώπη συζητιέται να γίνει μέσω του λιμανιού του Πειραιά κι έπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη μέσω σιδηροδρομικού δικτύου. Τέλος, σε στρατιωτικό επίπεδο, η Ελλάδα μόλις το 2023 παραχώρησε τον εναέριο χώρο της στο Ισραήλ για ασκήσεις προσομοίωσης βομβαρδισμού του Ιράν, κάτι που δυστυχώς τελικά βλέπουμε να συμβαίνει στην πράξη αυτές τις μέρες.

Αντίθετα όμως με την κυβερνητική πολιτική, το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας μας στέκεται στο πλευρό της Παλαιστίνης. Με διαδηλώσεις, συνθήματα στους τοίχους, σημαίες που υψώνονται σε γήπεδα και συναυλίες, εκδηλώσεις αλλά και ορισμένες κινήσεις έμπρακτης αλληλεγγύης, ο λαός διαχωρίζει τη θέση του από την κυβέρνηση και το κράτος. Άλλωστε, ένα σημαντικό κομμάτι του είναι απόγονοι προσφύγων από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, που βίωσαν κι εκείνοι σκληρές γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις και θα ήταν ντροπή να σιωπούν για τις αντίστοιχες σημερινές.

Μέσα σε όλη την παραπάνω συνθήκη, βλέπουμε διάφορους πολίτες του Ισραήλ να επισκέπτονται τη χώρα μας και να απολαμβάνουν τις διακοπές τους, ενώ παράλληλα σκίζουν αφίσες για την Παλαιστίνη και τραμπουκίζουν άτομα που φορούν αντίστοιχα μπλουζάκια. Μάλιστα, ορισμένοι εξ αυτών είναι εν ενεργεία στρατιώτες του IDF που απλώς κάνουν το διάλειμμά τους από τη γενοκτονία. Για εμάς η καταγωγή κάποιου δεν έχει καμία σημασία, σημασία έχουν οι επιλογές και οι πράξεις του. Δεν μπορούμε να περπατάμε στους ίδιους δρόμους και να απολαμβάνουμε τις ίδιες θάλασσες, σα να μην τρέχει τίποτα, με ανθρώπους που συμμετέχουν ή υποστηρίζουν μια γενοκτονία, που αντιμετωπίζουν νεογέννητα μωρά ως μελλοντικούς τρομοκράτες και βγάζουν βίντεο πανηγυρίζοντας βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών.

Εμείς από τη μεριά μας, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Παλαιστίνη, είναι εξαιρετικά δύσκολο να επηρεάσουμε κεντρικά τις εξελίξεις εκεί. Αρμόδιος για αυτό είναι μόνο ο παλαιστινιακός λαός και οι οργανώσεις του. Ωστόσο δεν μπορούμε να μένουμε με σταυρωμένα χέρια. Πρώτον, δεν θα σιωπούμε και δεν θα υποτασσόμαστε στις επιθετικές ενέργειες των σιωνιστών τουριστών. Δεύτερον, πρέπει να εμποδίζουμε τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, να μη βάφουμε και τα δικά μας χέρια με αίμα. Τέλος, οφείλουμε να ενισχύουμε τις πρωτοβουλίες για να φτάσει η ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα και να σπάσει ο αποκλεισμός που επιβάλλει το Ισραήλ, ώστε να γλιτώσουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι το θάνατο από ασιτία ή απλές ασθένειες.

ΣΤΗ ΓΑΖΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Posted on 2025/03/19 - 2025/03/19 by agkarti

*κείμενο που μοιράζεται σε 700 αντίτυπα στη γειτονιά της Κυψέλης, κυρίως σε σχολεία και λαϊκές

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και τις πρόσφατες διαδηλώσεις, πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να προβληματίζονται όλο και πιο έντονα για τις συνθήκες που ζούμε, ενώ υπάρχει διάχυτο στην κοινωνία το ερώτημα “και τώρα τι κάνουμε;”.

Ας πούμε λοιπόν κι εμείς δύο λόγια πάνω στο ζήτημα.

Καταρχήν, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τα Τέμπη δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Το κράτος διαχρονικά ενδιαφέρεται μόνο για δυο πράγματα: για τα κέρδη των πλουσίων και για τη συνέχιση της κυριαρχίας του πάνω στις ζωές μας. Εκτός από τα Τέμπη, σε Μάνδρα, Μάτι και Πύλο αν το κράτος όντως νοιαζόταν για την ανθρώπινη ζωή, εκατοντάδες άνθρωποι θα είχαν γλιτώσει το θάνατο.

Αλλά πέρα και από τα παραπάνω, κάθε μέρα δικοί μας άνθρωποι κινδυνεύουν να σκοτωθούν όχι από κάποια ατυχία της μοίρας, αλλά επειδή δεν λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία της ζωής μας. Από τις οικοδομές και τα τρένα ως τα νοσοκομεία και τα δάση, το κράτος επενδύει στα κέρδη αντί για την ανθρώπινη ζωή. Η αγανάκτηση και η διαμαρτυρία είναι αναγκαίες αλλά δεν αρκούν. Χρειάζεται αντισταθούμε μαχητικά και να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις στα προβλήματά μας, αφού γνωρίζουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν θα μας σώσει.

Για αυτό λοιπόν προτείνουμε τον δρόμο της αυτοοργάνωσης.

Συλλογικά και οριζόντια, ως ίσος προς ίση, επιδιώκουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας σε όλα τα επίπεδα. Δεν έχουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε ότι αυτός ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος που μας οδηγεί σιγά-σιγά σε σίγουρα αποτελέσματα. Μόνο αν η ίδια η κοινωνία και οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι σε κάθε τομέα ελέγχουν και διαχειρίζονται όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, από τον σιδηρόδρομο και την εκπαίδευση ως την ενέργεια και την αγροτική παραγωγή, μόνο τότε μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα λειτουργούν πράγματι προς όφελος όλων μας.

Αλλά ούτε και θα κάτσουμε να περιμένουμε αιώνια.

Χτίζουμε από τώρα, βήμα-βήμα, τις πρώτες δομές και τα θεμέλια του κόσμου που θέλουμε να ανατέλλει συνεχώς• αυτού της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, όπου θα ζούμε σε αρμονία μεταξύ μας και με τη φύση. Αυτού δηλαδή που στο πέρασμα των αιώνων πήρε διάφορα ονόματα αλλά εμείς μάθαμε να το λέμε Αναρχία.

Ήδη πολλοί άνθρωποι οργανώνουν ομάδες και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις: σβήνουν τις πυρκαγιές στα χωριά τους, προσφέρουν φαγητό και ρούχα σε άστεγους, εμποδίζουν την καταστροφή των πάρκων τους από εταιρείες, στήνουν αγροτικές κολεκτίβες, παραδίδουν μαθήματα ελληνικών σε μετανάστριες, δημιουργούν αυτοδιαχειριζόμενους πολιτιστικούς χώρους κ.α. Ξεκινώντας από τα πιο μικρά θα προχωρήσουμε στα πιο μεγάλα.

Τέλος, κάτι που φοβούνται όλοι οι κυρίαρχοι διαχρονικά, είναι οι εξεγερμένες μας συνειδήσεις. Η αμετανόητη απόφασή μας να απαρνηθούμε τον κόσμο του κέρδους, να μην υπηρετήσουμε καμία εξουσία, να συμμετέχουμε διαρκώς και πολύμορφα στον αγώνα για έναν ελεύθερο κόσμο. Περίοδοι όπως η τωρινή με τα Τέμπη, συχνά εμπνέουν νέα άτομα να κάνουν το μεγάλο βήμα. Από τη σιωπή και την υποταγή, στην εξέγερση, την οργάνωση και τον αγώνα. Ας τα καλωσόρισουμε!

ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΔΟΜΩΝ

Τέμπη: Η οργή διαμορφώνει συνειδήσεις.

Posted on 2025/02/24 - 2025/03/19 by agkarti

*αναλυτική τοποθέτηση για το έγκλημα των Τεμπών και τη συγκάλυψή του

Πριν δύο χρόνια, 57 άνθρωποι δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, οι οικογένειες και οι παρέες τους βίωσαν έναν από τους μεγαλύτερους πόνους στην ζωή, αυτόν της πρόωρης απώλειας αγαπημένων προσώπων. Μια τραγωδία που συνέβη διότι τα μέτρα ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου δεν τηρούνταν πάρα τις επανειλημμένες εκκλήσεις των σχετικών σωματείων, αλλά αντιμετωπίζονταν συνεχώς ως περιττά έξοδα.

Πριν και μετά από την τραγωδία των Τεμπών, εκατοντάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες έχουν βρει τραγικό θάνατο εν ώρα εργασίας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο: απουσία αναγκαίων μέτρων ασφαλείας ως περιττά έξοδα. Από τις σκουριασμένες σκαλωσιές στις οικοδομές ως τα χαλασμένα μηχανάκια των διανομέων και τους μετανάστες εργάτες γης που πεθαίνουν ανώνυμοι και αόρατοι σε κάποιο χωριό, ο θάνατος παραμονεύει για όλους τους απλούς ανθρώπους που εργάζονται καθημερινά για την επιβίωσή τους.

Ελλιπή μέτρα προστασίας και υπερεντατικοποιημένη εργασία, έρχονται και συνδυάζονται με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, η οποία συνειδητά βάζει τα κέρδη του κεφαλαίου πάνω ακόμη κι από την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Για την πολιτική αυτή, δεν έχει καμία σημασία η παροχή ποιοτικού επιπέδου υγείας, παιδείας, μεταφορών κλπ προς τον λαό, πάρα μόνο η όλο και μεγαλύτερη αύξηση των κερδών συγκεκριμένων εταιρειών που πουλάνε τις υπηρεσίες αυτές. Έτσι, μια κοινωνία κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πεθάνει άδικα, από τις ράγες ενός τρένου ως το κρεβάτι ενός υποστελεχωμένου νοσοκομείου.

Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε ότι οι εταιρίες αυτές δεν δρουν και δεν επιβάλλουν τις πολιτικές τους μόνες τους, αλλά ακριβώς διαμέσου του ίδιου του κράτους. Αυτό είναι που υπερασπίζει τα συμφέροντα τους, μεσολαβεί και προωθεί τους σχεδιασμούς τους, περιφρουρεί την ασφάλειά τους και εν γένει εγγυάται την κυριαρχία τους έναντι των εργαζομένων. Έτσι, κεφάλαιο και κράτος σε πλήρη συνεργασία κρατούν κυριολεκτικά υποταγμένη μια ολόκληρη κοινωνία, εκμεταλλεύονται τον μόχθο της, ελέγχουν όλες τις κινήσεις της και καταστέλλουν τις αντιδράσεις της.

Η συνεργασία τους αυτή ορισμένες φορές φτάνει στον έσχατο βαθμό, όπως έχει συμβεί και στην συγκεκριμένη περίπτωση των Τεμπών, όπου πλέον χρησιμοποιούν ανοιχτά μεθόδους μαφίας. Βίντεο διαγράφονται, στοιχεία εξαφανίζονται αιφνιδιαστικά, μάρτυρες και συγγενείς εισαγγελέων βρίσκονται νεκροί, βιολογικό υλικό καταστρέφεται αδικαιολόγητα, ιατροδικαστές προσπερνούν την έρευνα που ορίζει το πρωτόκολλο, και πολλά ακόμη. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν εδώ και δύο χρόνια να συγκαλύψουν ένα έγκλημα που οι ίδιοι διέπραξαν, αφού γνωρίζουν ότι η αποκάλυψή του θα πυροδοτήσει την κοινωνική οργή.

Βρήκαν όμως απέναντί τους την τεράστια και επίμονη προσπάθεια των οικογενειών των θυμάτων των Τεμπών, προκειμένου να αποδειχθεί η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Με απίστευτη υπομονή και κόστος δύο χρόνια τώρα, τιμάνε με τον καλύτερο τρόπο την μνήμη των συγγενών τους. Σε μια χώρα που η διαφθορά βασιλεύει και όλοι έχουν αποδεχθεί την κυριαρχία της, ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί να αμφισβητήσουν το συγκεκριμένο αφήγημα και να αγωνιστούν ώστε μία έστω φορά να μην επικρατήσει η μοιρολατρική αποδοχή της αδικίας.

Το δυστύχημα των Τεμπών και η επιχείρηση συγκάλυψής του, είναι ένας ακόμη παράγοντας που διαμορφώνει άμεσα τη συνείδηση μας. Μέσα σε ένα συγκεκριμένο γεγονός αλλά και σε όσα το ακολούθησαν, παρουσιάζεται ολοκληρωμένα, ακόμη και στα μάτια των πιο δύσπιστων, η εγκληματική σύμπραξη κράτους και κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα, εις βάρος των ζωών μας. Βουλευτές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, μαφία, υπουργοί, δικαστές και κάθε στέλεχος της άρχουσας τάξης, έχουν στραφεί όλοι εναντίον μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, τα οποία πιο μαζικά πλέον αρχίζουν να καταλαβαίνουν τον ρόλο των παραπάνω.

Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος τους φόβος. Διότι γνωρίζουν ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να υποτάξεις ανθρώπους που δεν συναινούν οι ίδιοι στην υποταγή τους. Αν η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα αποφασίσουν να αρνηθούν την κυριαρχία της Εξουσίας, τότε η συνέχιση της κυριαρχία αυτής, την οποία υπομένουμε σχεδόν αμαχητί δεκάδες χρόνια τώρα, θα βρεθεί σε κίνδυνο.

Μας θέλουν απελπισμένους και αδρανείς, να πενθούμε για την συλλογική μας μιζέρια. Αν όμως η απάθεια δώσει την θέση της στην οργάνωση και στον συνεχή αγώνα, τότε θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να μην τις παίζουμε κορώνα-γράμματα για τα κέρδη τους. Μπροστά στην πίεση που θα δέχεται, το κράτος πρέπει να κάνει υποχωρήσεις που αντικειμενικά θα ωφελήσουν τις ζωές μας, μειώνοντας έτσι και τις πιθανότητες επανάληψης αντίστοιχων δυστυχημάτων-εγκλημάτων.

Όσο περισσότεροι άνθρωποι αρνηθούν τον ρόλο του θύματος και πάρουν μια συνειδητή απόφαση συμμετοχής στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απειλή για το σύστημα και τόσο πιο ισχυρή η δύναμή μας.

Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

28/2 ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Αγκάρτι.

Κάλεσμα στο Σύνταγμα για τα Τέμπη

Posted on 2025/01/24 - 2025/03/19 by agkarti

Ενώ χρόνο με το χρόνο οι ζωές μας μοιάζουν να χάνουν όλο και περισσότερο το νόημα τους, επιχειρούν πλέον να μας κοροϊδεύουν μπροστά στα πρόσωπα μας, κι αυτό γιατί εμείς τους δώσαμε το δικαίωμα μέσα απ’ την απάθεια μας τόσα χρόνια ως κοινωνία. Στο δυστύχημα των Τεμπών, 57 – κυρίως νέα- παιδιά χάθηκαν άδικα ενώ τα τριάντα από αυτά, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα, εξαιτίας μιας έκρηξης αγνώστων εύφλεκτων υλών οι οποίες μεταφέρονταν παράνομα και μυστικά από το άλλο τρένο. Δεκάδες άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί ή πέθαναν από ασφυξία. Το κράτος δύο χρόνια τώρα συγκαλύπτει αυτό το έγκλημα, με δηλώσεις μάλιστα του ίδιου του πρωθυπουργού, και τελικά αποκαλύπτεται μόνο χάρη στην επιμονή και στους αγώνες των συγγενών των θυμάτων.

Από τη μια έχουμε την ιδιωτικοποίηση όλο και περισσότερων δημοσίων αγαθών και τη διαχείρισή τους από εταιρείες που αποσκοπούν αποκλειστικά στο κέρδος, εις βάρος της ποιότητας και της ασφάλειας, ενώ από την άλλη έρχεται το κράτος να καλύπτει και να προστατεύει τις συγκεκριμένες εταιρείες, όποτε κομμάτια της κοινωνίας αντιδρούν. Έτσι, Κεφάλαιο και Κράτος σε μια τέλεια συνεργασία καταστρέφουν τις ζωές μας, όχι μόνο μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά όπως συνέβη δύο χρόνια πριν μες στα βαγόνια των Τεμπών.

Δεν θα ξεχάσουμε τα δεκάδες παιδιά που σκοτώθηκαν, παιδιά που ίσως συνυπήρξαμε στα δίπλα θρανία, στα αμφιθέατρα, στις συναυλίες ή σε κάποιο άλλο δρομολόγιο κάποιου άλλου τρένου.

Όλοι γνωρίζουμε τους πραγματικούς υπεύθυνους, ας μην τους επιτρέψουμε να παίζουν με τις ζωές μας… Η αξιοπρέπειά μας είναι αδιαπραγμάτευτη.

Όλοι-όλες την Κυριακή 26/1 στις 12.00 στην Πλατεία Συντάγματος!

Στηρίζουμε το κάλεσμα του “Συλλόγου Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπων”

Αγκάρτι.

[Αφίσα] Ως την καταστροφή κάθε εξουσίας

Posted on 2024/12/19 - 2025/03/19 by agkarti

Αφίσα που κολλιέται σε γειτονιές και σχολές της Αθήνας

συνείδηση, συνέπεια, εξέγερση

ΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Από πού ερχόμαστε

Από τα βρώμικα στενά της μητρόπολης και τους ελέγχους απ’ τους ΔΙΑΣ, από τα χωριά της επαρχίας και τα σχόλια για τα ρούχα μας, από το πενθήμερο-οχτάωρο και τα κολασμένα λεωφορεία, από τα υπαρξιακά αδιέξοδα των διαμερισμάτων και την επιβολή μιας ολόκληρης κοινωνίας επάνω στη ζωή μας.

Που πηγαίνουμε

Προς έναν κόσμο και μια ζωή χωρίς εξουσία, προς εκείνο που στο πέρασμα των αιώνων πήρε διάφορα ονόματα αλλά εμείς μάθαμε να το λέμε Αναρχία. Δηλαδή προς κοινότητες ελευθερίας και αλληλεγγύης, που οι άνθρωποι θα αποφασίζουν συλλογικά, ισότιμα και οριζόντια για τα ζητήματα που τους αφορούν, χωρίς καταπίεση και επιβολή πάνω στους άλλους, σε αρμονία μεταξύ τους αλλά και με το φυσικό περιβάλλον.

Και πως

Διαχέοντας όλο και περισσότερο την κοινωνική αυτοοργάνωση με κοινότητες και οριζόντιες δομές, υπερασπίζοντας έμπρακτα τους φτωχούς και όλες τις αδικημένες, πολεμώντας κάθε εξουσία γύρω μας και μέσα μας, αποκαθιστώντας τον σεβασμό στη φύση και απελευθερώνοντας τις συνειδήσεις μας από την υπηρεσία τους στο κράτος και στον καπιταλισμό. Θα έχουμε όση υπομονή χρειαστεί και το σκοτάδι θα φύγει.