Κείμενα – Αγκάρτι

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Posted on 2025/03/19 - 2025/03/19 by agkarti

*κείμενο που μοιράζεται σε 700 αντίτυπα στη γειτονιά της Κυψέλης, κυρίως σε σχολεία και λαϊκές

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ

Με αφορμή το έγκλημα στα Τέμπη και τις πρόσφατες διαδηλώσεις, πολλοί άνθρωποι έχουν αρχίσει να προβληματίζονται όλο και πιο έντονα για τις συνθήκες που ζούμε, ενώ υπάρχει διάχυτο στην κοινωνία το ερώτημα “και τώρα τι κάνουμε;”.

Ας πούμε λοιπόν κι εμείς δύο λόγια πάνω στο ζήτημα.

Καταρχήν, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τα Τέμπη δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Το κράτος διαχρονικά ενδιαφέρεται μόνο για δυο πράγματα: για τα κέρδη των πλουσίων και για τη συνέχιση της κυριαρχίας του πάνω στις ζωές μας. Εκτός από τα Τέμπη, σε Μάνδρα, Μάτι και Πύλο αν το κράτος όντως νοιαζόταν για την ανθρώπινη ζωή, εκατοντάδες άνθρωποι θα είχαν γλιτώσει το θάνατο.

Αλλά πέρα και από τα παραπάνω, κάθε μέρα δικοί μας άνθρωποι κινδυνεύουν να σκοτωθούν όχι από κάποια ατυχία της μοίρας, αλλά επειδή δεν λαμβάνονται τα κατάλληλα μέτρα για την προστασία της ζωής μας. Από τις οικοδομές και τα τρένα ως τα νοσοκομεία και τα δάση, το κράτος επενδύει στα κέρδη αντί για την ανθρώπινη ζωή. Η αγανάκτηση και η διαμαρτυρία είναι αναγκαίες αλλά δεν αρκούν. Χρειάζεται αντισταθούμε μαχητικά και να δώσουμε τις δικές μας απαντήσεις στα προβλήματά μας, αφού γνωρίζουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν θα μας σώσει.

Για αυτό λοιπόν προτείνουμε τον δρόμο της αυτοοργάνωσης.

Συλλογικά και οριζόντια, ως ίσος προς ίση, επιδιώκουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας σε όλα τα επίπεδα. Δεν έχουμε αυταπάτες και γνωρίζουμε ότι αυτός ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος που μας οδηγεί σιγά-σιγά σε σίγουρα αποτελέσματα. Μόνο αν η ίδια η κοινωνία και οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι σε κάθε τομέα ελέγχουν και διαχειρίζονται όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες, από τον σιδηρόδρομο και την εκπαίδευση ως την ενέργεια και την αγροτική παραγωγή, μόνο τότε μπορούμε να εγγυηθούμε ότι θα λειτουργούν πράγματι προς όφελος όλων μας.

Αλλά ούτε και θα κάτσουμε να περιμένουμε αιώνια.

Χτίζουμε από τώρα, βήμα-βήμα, τις πρώτες δομές και τα θεμέλια του κόσμου που θέλουμε να ανατέλλει συνεχώς• αυτού της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, όπου θα ζούμε σε αρμονία μεταξύ μας και με τη φύση. Αυτού δηλαδή που στο πέρασμα των αιώνων πήρε διάφορα ονόματα αλλά εμείς μάθαμε να το λέμε Αναρχία.

Ήδη πολλοί άνθρωποι οργανώνουν ομάδες και δίνουν τις δικές τους απαντήσεις: σβήνουν τις πυρκαγιές στα χωριά τους, προσφέρουν φαγητό και ρούχα σε άστεγους, εμποδίζουν την καταστροφή των πάρκων τους από εταιρείες, στήνουν αγροτικές κολεκτίβες, παραδίδουν μαθήματα ελληνικών σε μετανάστριες, δημιουργούν αυτοδιαχειριζόμενους πολιτιστικούς χώρους κ.α. Ξεκινώντας από τα πιο μικρά θα προχωρήσουμε στα πιο μεγάλα.

Τέλος, κάτι που φοβούνται όλοι οι κυρίαρχοι διαχρονικά, είναι οι εξεγερμένες μας συνειδήσεις. Η αμετανόητη απόφασή μας να απαρνηθούμε τον κόσμο του κέρδους, να μην υπηρετήσουμε καμία εξουσία, να συμμετέχουμε διαρκώς και πολύμορφα στον αγώνα για έναν ελεύθερο κόσμο. Περίοδοι όπως η τωρινή με τα Τέμπη, συχνά εμπνέουν νέα άτομα να κάνουν το μεγάλο βήμα. Από τη σιωπή και την υποταγή, στην εξέγερση, την οργάνωση και τον αγώνα. Ας τα καλωσόρισουμε!

ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΩΝ ΔΟΜΩΝ

Τέμπη: Η οργή διαμορφώνει συνειδήσεις.

Posted on 2025/02/24 - 2025/03/19 by agkarti

*αναλυτική τοποθέτηση για το έγκλημα των Τεμπών και τη συγκάλυψή του

Πριν δύο χρόνια, 57 άνθρωποι δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, οι οικογένειες και οι παρέες τους βίωσαν έναν από τους μεγαλύτερους πόνους στην ζωή, αυτόν της πρόωρης απώλειας αγαπημένων προσώπων. Μια τραγωδία που συνέβη διότι τα μέτρα ασφαλείας του σιδηροδρομικού δικτύου δεν τηρούνταν πάρα τις επανειλημμένες εκκλήσεις των σχετικών σωματείων, αλλά αντιμετωπίζονταν συνεχώς ως περιττά έξοδα.

Πριν και μετά από την τραγωδία των Τεμπών, εκατοντάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες έχουν βρει τραγικό θάνατο εν ώρα εργασίας, για τον ίδιο ακριβώς λόγο: απουσία αναγκαίων μέτρων ασφαλείας ως περιττά έξοδα. Από τις σκουριασμένες σκαλωσιές στις οικοδομές ως τα χαλασμένα μηχανάκια των διανομέων και τους μετανάστες εργάτες γης που πεθαίνουν ανώνυμοι και αόρατοι σε κάποιο χωριό, ο θάνατος παραμονεύει για όλους τους απλούς ανθρώπους που εργάζονται καθημερινά για την επιβίωσή τους.

Ελλιπή μέτρα προστασίας και υπερεντατικοποιημένη εργασία, έρχονται και συνδυάζονται με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, η οποία συνειδητά βάζει τα κέρδη του κεφαλαίου πάνω ακόμη κι από την ίδια την ανθρώπινη ζωή. Για την πολιτική αυτή, δεν έχει καμία σημασία η παροχή ποιοτικού επιπέδου υγείας, παιδείας, μεταφορών κλπ προς τον λαό, πάρα μόνο η όλο και μεγαλύτερη αύξηση των κερδών συγκεκριμένων εταιρειών που πουλάνε τις υπηρεσίες αυτές. Έτσι, μια κοινωνία κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να πεθάνει άδικα, από τις ράγες ενός τρένου ως το κρεβάτι ενός υποστελεχωμένου νοσοκομείου.

Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε ότι οι εταιρίες αυτές δεν δρουν και δεν επιβάλλουν τις πολιτικές τους μόνες τους, αλλά ακριβώς διαμέσου του ίδιου του κράτους. Αυτό είναι που υπερασπίζει τα συμφέροντα τους, μεσολαβεί και προωθεί τους σχεδιασμούς τους, περιφρουρεί την ασφάλειά τους και εν γένει εγγυάται την κυριαρχία τους έναντι των εργαζομένων. Έτσι, κεφάλαιο και κράτος σε πλήρη συνεργασία κρατούν κυριολεκτικά υποταγμένη μια ολόκληρη κοινωνία, εκμεταλλεύονται τον μόχθο της, ελέγχουν όλες τις κινήσεις της και καταστέλλουν τις αντιδράσεις της.

Η συνεργασία τους αυτή ορισμένες φορές φτάνει στον έσχατο βαθμό, όπως έχει συμβεί και στην συγκεκριμένη περίπτωση των Τεμπών, όπου πλέον χρησιμοποιούν ανοιχτά μεθόδους μαφίας. Βίντεο διαγράφονται, στοιχεία εξαφανίζονται αιφνιδιαστικά, μάρτυρες και συγγενείς εισαγγελέων βρίσκονται νεκροί, βιολογικό υλικό καταστρέφεται αδικαιολόγητα, ιατροδικαστές προσπερνούν την έρευνα που ορίζει το πρωτόκολλο, και πολλά ακόμη. Με τον τρόπο αυτό προσπαθούν εδώ και δύο χρόνια να συγκαλύψουν ένα έγκλημα που οι ίδιοι διέπραξαν, αφού γνωρίζουν ότι η αποκάλυψή του θα πυροδοτήσει την κοινωνική οργή.

Βρήκαν όμως απέναντί τους την τεράστια και επίμονη προσπάθεια των οικογενειών των θυμάτων των Τεμπών, προκειμένου να αποδειχθεί η αλήθεια και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Με απίστευτη υπομονή και κόστος δύο χρόνια τώρα, τιμάνε με τον καλύτερο τρόπο την μνήμη των συγγενών τους. Σε μια χώρα που η διαφθορά βασιλεύει και όλοι έχουν αποδεχθεί την κυριαρχία της, ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί να αμφισβητήσουν το συγκεκριμένο αφήγημα και να αγωνιστούν ώστε μία έστω φορά να μην επικρατήσει η μοιρολατρική αποδοχή της αδικίας.

Το δυστύχημα των Τεμπών και η επιχείρηση συγκάλυψής του, είναι ένας ακόμη παράγοντας που διαμορφώνει άμεσα τη συνείδηση μας. Μέσα σε ένα συγκεκριμένο γεγονός αλλά και σε όσα το ακολούθησαν, παρουσιάζεται ολοκληρωμένα, ακόμη και στα μάτια των πιο δύσπιστων, η εγκληματική σύμπραξη κράτους και κεφαλαίου σε όλα τα επίπεδα, εις βάρος των ζωών μας. Βουλευτές, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, μαφία, υπουργοί, δικαστές και κάθε στέλεχος της άρχουσας τάξης, έχουν στραφεί όλοι εναντίον μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, τα οποία πιο μαζικά πλέον αρχίζουν να καταλαβαίνουν τον ρόλο των παραπάνω.

Αυτός είναι και ο μεγαλύτερος τους φόβος. Διότι γνωρίζουν ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να υποτάξεις ανθρώπους που δεν συναινούν οι ίδιοι στην υποταγή τους. Αν η εργατική τάξη και τα υπόλοιπα φτωχά λαϊκά στρώματα αποφασίσουν να αρνηθούν την κυριαρχία της Εξουσίας, τότε η συνέχιση της κυριαρχία αυτής, την οποία υπομένουμε σχεδόν αμαχητί δεκάδες χρόνια τώρα, θα βρεθεί σε κίνδυνο.

Μας θέλουν απελπισμένους και αδρανείς, να πενθούμε για την συλλογική μας μιζέρια. Αν όμως η απάθεια δώσει την θέση της στην οργάνωση και στον συνεχή αγώνα, τότε θα αρχίσουμε σιγά-σιγά να παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και να μην τις παίζουμε κορώνα-γράμματα για τα κέρδη τους. Μπροστά στην πίεση που θα δέχεται, το κράτος πρέπει να κάνει υποχωρήσεις που αντικειμενικά θα ωφελήσουν τις ζωές μας, μειώνοντας έτσι και τις πιθανότητες επανάληψης αντίστοιχων δυστυχημάτων-εγκλημάτων.

Όσο περισσότεροι άνθρωποι αρνηθούν τον ρόλο του θύματος και πάρουν μια συνειδητή απόφαση συμμετοχής στον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απειλή για το σύστημα και τόσο πιο ισχυρή η δύναμή μας.

Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ

28/2 ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΚΑΤΩ Η ΕΞΟΥΣΙΑ

Αγκάρτι.

Πεθαίνοντας στα αζήτητα της κοινωνίας

Posted on 2024/10/15 - 2025/03/19 by agkarti

Ο πρόσφατος βασανισμός και η δολοφονία του 37χρονου Μοχάμεντ Καμράν Ασίκ από το Πακιστάν στο ΑΤ Αγίου Παντελεήμονα, καθώς και η αυτοκτονία του 29χρονου Μία Χαριζούλ από το Μπαγκλαντές που ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα στο ΑΤ Ομόνοιας, ήταν δύο περιστατικά ιδιαίτερα θλιβερά που μάλιστα εδώ και χρόνια επαναλαμβάνονται με τακτικό ρυθμό.

Από τη μία, έχουμε τον μεταναστευτικό πληθυσμό να βρίσκεται είτε αποκομμένος σε χωριά και χωράφια της επαρχίας είτε εγκλωβισμένος στο κέντρο των μεγάλων πόλεων και ειδικά της Αθήνας, να ζει μια καθημερινότητα αβεβαιότητας, φτώχειας και απελπισίας. Ακόμη κι αν υπάρχουν παραδείγματα μεταναστών που καταφέρνουν σταδιακά να ενταχθούν στην κοινωνία και να αποκτήσουν μια πιο σταθερή δουλειά, την ίδια στιγμή, δίπλα τους και δίπλα μας, περιφέρονται χιλιάδες άνθρωποι στην ουσία χωρίς όνομα, με ελάχιστη ή καθόλου επαφή με τον ντόπιο πληθυσμό, πεταμένοι στα αζήτητα μιας κοινωνίας που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ ουσιαστικά για την ύπαρξή τους και τώρα απλώς παρακολουθεί τους θανάτους τους να ανακοινώνονται στα δελτία ειδήσεων.

Παράλληλα, δεν πρέπει να το ξεχνάμε όσο εξοργιστικό και αν είναι: η Ελληνική Αστυνομία έχει στους κόλπους της τέρατα, άτομα που κυριολεκτικά διασκεδάζουν βασανίζοντας εξαθλιωμένους ανθρώπους. Είναι πραγματικότητα, όσο ωμό και αν ακούγεται, και έχει αποδειχθεί επανειλημμένα. Αναρωτιόμαστε αλήθεια, σε τι επίπεδο πνευματικής και ηθικής παρακμής πρέπει να βρίσκεται κανείς, για να δέρνει κόσμο “για διασκέδαση”… Ο ρόλος της αστυνομίας είναι γνωστός εδώ και πάρα πολλά χρόνια σχεδόν σε όλη την κοινωνία, μιλάμε για το επάγγελμα που οι περισσότεροι ντρέπονται να πουν δημόσια ότι το ασκούν, μιλάμε για αυτούς που καθήκον τους είναι να υπερασπίζονται με βία την αδικία. Όπως είχαμε γράψει και σε ένα παλιότερο κείμενό μας, «η δικαιοσύνη θα ανατείλει μέσα απ’ τα συντρίμμια του τελευταίο ΑΤ».

Έτσι, από την μία, η περιθωριοποίηση των μεταναστών από το κοινωνικό σύνολο και, από την άλλη, ο εγκληματικός χαρακτήρας της αστυνομίας, οδηγούν αναπόφευκτα σε τραγικά συμβάντα όπως τα δύο πρόσφατα. Η λίστα δυστυχώς κρατάει από πολύ παλιά και είναι μακρά…

Για εμάς ωστόσο, οι μετανάστες και οι μετανάστριες είναι οι συνάδελφοί μας στην δουλειά, οι γειτόνισσες μας στην πολυκατοικία, οι διπλανές μας στο λεωφορείο. Έχουμε συνηθίσει να συνυπάρχουμε μαζί τους κοιτώντας τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και τις πράξεις του, όχι την εθνικότητα. Κι ακόμη κι αν έχουμε μεγαλώσει σε αρκετά διαφορετικούς πολιτισμούς, οφείλουμε να προσπαθήσουμε, στον βαθμό που είναι εφικτό, να ανασυνθέσουμε έναν δικό μας κοινό κώδικα επικοινωνίας στην προοπτική της υγιούς συνύπαρξης, του σεβασμού και της ελευθερίας.

Πάντοτε πλάι σε κάθε αδικημένο, δεν ξεχνάμε ποτέ τα πιο υποτιμημένα και εξαθλιωμένα κομμάτια της κοινωνίας. Ώσπου κάποια στιγμή θα μπορούμε να απολαμβάνουμε όλοι και όλες τον ίδιο ουρανό.

Όλα φεύγουν μα δεν εγκαταλείπονται…

Posted on 2023/12/26 - 2025/03/19 by agkarti

Τα περίπου 150 άτομα που βρίσκονταν μέσα και έξω από τον Ευαγγελισμό τις ώρες της ανακατάληψης και αντίστοιχα τα πάνω από 200 στα Πατήσια στο Άνω-Κάτω, είδαν με τα ίδια τους τα μάτια πως μπορούμε όχι μόνο να αναμετρηθούμε με το κράτος, αλλά και να το κερδίσουμε. Το ίδιο και ο κόσμος που ανακατέλαβε τα Ζιζάνια πριν δύο μήνες, το ίδιο και με τις πολλαπλές ανακαταλήψεις στο Στέκι Πολυτεχνείου. Τελικά δεν ήταν τόσο εύκολο για το κράτος να ξεμπερδέψει με την Αναρχία, παρά τις σχετικές βαρύγδουπες υποσχέσεις που έδινε πρόσφατα…

Ο αναρχικός αγώνας είναι μια επιλογή συνείδησης, μία απόφαση για μάχη ως το τέλος, ανεξάρτητα από το αν οι συνθήκες είναι ευνοικές ή όχι. Ο πόλεμος απέναντι σε κάθε εξουσία καθορίζει τις ζωές μας και θα τον συνεχίζουμε περήφανα είτε σε κάποια μαχητική ανακατάληψη, είτε σε κάποια κοινωνική κουζίνα, είτε σε κάποια κουραστική συνέλευση για το χτίσιμο μιας νέας δομής, είτε στην καθημερινή μελέτη για την θεμελίωση του αγώνα μας. Είμαστε και θα είμαστε εδώ, διάχυτα μες στην κοινωνία, μέσα σε έναν υπόγειο κόσμο, με τις καταλήψεις να αποτελούν το πρώτο σπίτι μας.

Οι καταλήψεις είναι ένα μέρος του τόπου μας και απ’ τα μεγαλύτερα όπλα του αναρχικού και αντιεξουσιαστικού χώρου. Καθώς η ακρίβεια στα νοίκια μεγαλώνει, καθώς οι εξώσεις και τα Airbnb πληθαίνουν φέρνοντας τους κατοίκους σε κατάσταση να πουν ότι οι γειτονίες πλέον δεν τους ανήκουν, οι καταλήψεις έχουν συμβάλλει στο σαμποτάζ διάφορων κρατικών εγχειρημάτων, προσφέροντας εκτός από το πολιτικό και κοινωνικό τους κομμάτι και το στεγαστικό. Το κράτος παρόλ’ αυτά δεν μπορεί να δεχτεί την απόδειξη της μη λειτουργικότητας του, με αποτέλεσμα να εξαπολύει διάφορες κατασταλτικές επιχειρήσεις ανά τους χρόνους.

Η επιχείρηση σκούπα που τόσο ονειρεύεται το κράτος δεν θα πιάσει τόπο. Ούτως ή άλλως οι καταλήψεις δεν μένουν σταθερές, μετακινούνται και πολλαπλασιάζονται, ψιθυρίζουν ή φωνάζουν, φιλοξενούν και καλούνε, αλλά ποτέ δεν εκκενώνονται οριστικά. Καταλήψεις θα υπάρχουν όσο υπάρχουν καταληψίες καθώς και ανθρώπινες σχέσεις. Γενικά πάντα θα είναι σημαντικές τόσο για μας που θα έχουμε τον ελεύθερο μας χώρο, όσο όμως και για την γειτόνισσα που θα δει στην πράξη όλες αυτές τις θεωρίες που ακούει από δω και από κει. Θα είναι επίσης σημαντικές και για τα καταπιεσμένα στρώματα του περιθωρίου που θα δούνε μια εναλλακτική λύση αλλά και για τις ιδέες ολονών μας. Οι καταλήψεις ζουν και αναπνέουν μέσω της ταξικής πάλης και του αναρχικού αγώνα εναντία στο να συνηθίσουμε την καταστολή και την εξουσία.

Στις καταλήψεις είναι που ανασαίνουμε ελεύθερα πέρα από κάθε νομιμότητα, που στήνουμε τα πιο ισχυρά αναχώματα απέναντι στην βαρβαρότητα, που σχεδιάζουμε τις πιθανότητές μας για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης. Μέσα σε μια κοινωνία-μηχανή, οι καταλήψεις είναι από τα κατεξοχήν σημεία όπου οι άνθρωποι αρνούνται έμπρακτα την υποταγή. Γι’ αυτό και οι καταλήψεις αποτελούν πονοκέφαλο για τους κυρίαρχους του κόσμου, γιατί με την ύπαρξή τους και μόνο σπάνε την σιωπή που ο εχθρός θέλει να επιβάλλει παντού, γιατί σε αυτές οι άνθρωποι συναντιόνται, γνωρίζονται, συμπράττουν και εξελλίσονται, πάντα με γνώμονα την αντίσταση στο κράτος, στο κεφάλαιο και σε κάθε εξουσία.

Σε αυτόν το κόσμο μιας διάχυτης σαπίλας και υπερπληροφόρησης από κάθε μέσο με στόχο την αποβλάκωση, θέτουμε ένα στοπ και μια κατάληψη. Στο σημείο που οι χώροι μας κλείνουν και εμείς δεχόμαστε αλλεπάλληλες επιθέσεις με βία, δικαστήρια και καταστολή, η απάντηση είναι απλή, μιας και το μόνο που θέτουμε ως ζήτημα είναι να ζήσουμε ελεύθεροι. Ο αγώνας συνεχίζεται με τις καταλήψεις μπροστά, που σαν σπόροι σπέρνονται σε κάθε πόλη, κάθε γειτονιά και σε κάθε συνείδηση, για ένα βήμα πιο κοντά στην αυτοοργάνωση και στην ελευθερία.

Όλα φεύγουν μα δεν εγκαταλείπονται

Καθώς εσύ τη πρώτη μέρα που ήρθες στο σπίτι μας, μου λες ότι δεν περίμενες να τα δεις τα πράγματα έτσι, είπες ότι νιώθεις οικεία και ας ήταν η πρώτη σου μέρα. Όλοι χαμογελάνε μου είπες. Εμείς τότε τρέχαμε πολύ με τα παιδιά και δε μπορούσα να κάτσω να σου εξηγήσω πολλά, αλλά εσύ τα κατάλαβες, δεν περίμενα να καταλάβεις τόσο γρηγορά και κάθε μέρα σε έβλεπα να λες και να φωνάζεις “κι όμως λειτουργεί”. Τη μέρα που με πήρες και μου είπες ότι έφυγες απ’ τη θεία και θες να έρθεις μαζί μου δεν ήξερα αν έπρεπε να σε πάω ακόμα, πίστευα ότι θα τρόμαζες ή ότι θα απογοητευόσουν. Όπως φαίνεται κατάλαβα ότι απογοητεύομαι εγώ τελικά για βλακείες και εκείνη τη μέρα είπα, για δες που κάνουμε κάτι σημαντικό.

Έμεινες καιρό εν τέλει και ίσως να ωρίμασες κι απότομα, αλλά κάθε φορά σε έβλεπα με πιο πολύ πυγμή, με πιο πολύ δύναμη και με πιο πολύ πίστη. Η αλήθεια είναι ότι ήσουν το παράδειγμα μου στο ότι οι καταλήψεις απευθύνονται και ίσως να άργησα και ‘γω να το δω αλλά εσύ μου το φώναζες συνέχεια.

Μας κλείσανε. Τότε ηταν που σε είδα να σπαράζεις και σπάραξα και γω, σπάραξε και η γειτονιά και σε έναν χρόνο φέραν άλλη, τη γειτονιά που ξεχνάει, για να μην θυμάται κανείς τη φωλίτσα μας. Μετά από δυο μήνες μας πιάσανε, εκεί μου είπες ότι ας κάνουν ότι θέλουν δε θα μας ξεφορτωθούν ποτέ, γιατί εμείς θα ζούμε και οι καταλήψεις είναι μέσα μας…

ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ ΑΝΤΙΚΡΥΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΤΕΡΑΤΟΣ.

Posted on 2023/12/19 - 2025/03/19 by agkarti

Πάνε περισσότερο από δύο μήνες από την στρατιωτική επίθεση των οργανώσεων της Παλαιστινιακής Αντίστασης στα κατεχόμενα απ’ το Ισραήλ εδάφη και την μετέπειτα έναρξη της ισραηλινής επίθεσης στην λωρίδα της Γάζας. Μέχρι τώρα μετράμε πάνω από 20.000 νεκρούς Παλαιστίνιους, εκ των οποίων πάνω απ’ τα μισά είναι παιδιά. Το Ισραήλ έχει βομβαρδίσει νοσοκομεία, σχολεία, προσφυγικούς καταυλισμούς, μέχρι και ανθρώπους την ώρα που εγκατέλειπαν την πατρίδα τους με λίγα πράγματα στην πλάτη, και όλα αυτά με την ανοχή και την στήριξη του δυτικού κόσμου. Εμείς απ’ την μεριά μας, δεν μπορούμε να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα, να συνεχίζουμε τις ζωές μας και να ασχολούμαστε μόνο με τα “δικά μας” ζητήματα αγνοώντας τις εκεί εξελίξεις, πόσο μάλλον όταν το ελληνικό κράτος συμμετέχει με τον τρόπο του στον πόλεμο στην περιοχή, και γι’ αυτό καταρχήν γράφουμε και αυτό το κείμενο.

Η κατάσταση για τους Παλαιστίνιους είναι εδώ και δεκαετίες ανυπόφορη, με σιωνιστές να έρχονται από την άλλη άκρη του πλανήτη και να τους εκδιώκουν απ’ τα σπίτια που μεγάλωσαν, με πλήρη αποκλεισμό της Γάζας από θάλασσα, στεριά και αέρα, με την ισραηλινή αστυνομία να επιτίθεται ακόμη και σε ανθρώπους που κρατούν τα φέρετρα στις κηδείες, με τρομαχτικές ελλείψεις στα νοσοκομεία και έγκυες να γεννούν μες στα συντρίμμια, με τον ισραηλινό στρατό να φτιάχνει τραγούδια γιορτάζοντας την γενοκτονία και με τους εποίκους να ανεβάζουν βιντεάκια με πανηγυρισμούς για τις βόμβες που πέφτουν.

Εμείς απ’ την Ελλάδα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, και σαν άνθρωποι που προσπαθούμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στην αδικία και στην καταπίεση, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε το δίκαιο του αγώνα των Παλαιστίνιων για την Γη και την Ελευθερία τους. Από ‘κει και πέρα, δεν μας πέφτει λόγος να τους πούμε εμείς ποιός είναι ο ιδανικός τρόπος για να αντισταθούν και ποιά μέσα να χρησιμοποιήσουν για την απελευθέρωσή τους -δεν μας ρώτησαν και ποτέ άλλωστε. Πόσο μάλλον όταν εδώ στην Ελλάδα, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού αποδέχεται αδιαμαρτύρητα την υποταγή του στο Κεφάλαιο και το Κράτος, αδυνατώντας εδώ και πολλά χρόνια να παράξει κάποια ουσιαστική αντιστασιακή δυναμική. Υπεύθυνος για να επιλέξει πως θα αντισταθεί, είναι μόνο ο λαός της Παλαιστίνης και οι οργανώσεις του.

Το κύριο που μας αρμόζει να κάνουμε εμείς εδώ, πέρα από το να εκφράσουμε την στήριξή μας στον Παλαιστινιακό λαό και τον αγώνα του, είναι να ταχθούμε ενάντια στην συμμετοχή του ελληνικούς κράτους στην σφαγή των Παλαιστινίων. Πέρα από την πολιτική υποστήριξη που προσφέρει στο Ισραήλ, το ελληνικό κράτος παρέχει εδάφη και στρατιωτικές βάσεις για την φιλοξενία ή την ενδιάμεση στάση νατοικών στρατιωτικών δυναμέων που έχουν προορισμό το Ισραήλ. Ακόμη, έχει στείλει στην περιοχή στρατιωτικό υλικό αλλά και ελληνικά πλοία ως μέρος της ευρύτερης νατοικής δύναμης που “επιτηρεί” την κατάσταση. Η Ιστορία δεν θα μας συγχωρέσει την σιωπή και την συνενοχή στην μαζική σφαγή και τον πλήρη εκτοπισμό των Παλαιστίνιων από τον τόπο τους. Είμαστε πάντοτε με εκείνους που πολεμούν την καταπίεση και την αδικία, από όποιο μετερίζι κι αν το κάνουν.

Πανό και κείμενο για την Πρωτομαγιά

Posted on 2023/05/01 - 2025/03/19 by agkarti

Το βράδυ του Σαββάτου 29/4/23 αναρτήσαμε δύο πανό με αφορμή την Πρωτομαγιά, ένα στο πάρκο Ναυαρίνου στα Εξάρχεια και άλλο ένα στο Πεδίο του Άρεως, στην είσοδο που βρίσκεται πάνω στην Λ. Αλεξάνδρας.

Ακολουθεί το κείμενό μας για την επέτειο της Πρωτομαγιάς.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2023.

Κανείς δεν χαμογελά όταν χτυπάει το ξυπνητήρι για να πάει στην δουλειά. Η καθημερινότητά μας περιστρέφεται κυρίως γύρω από την εργασία μας, την οποία και παρέχουμε για να μπορούμε να επιβιώσουμε. Την ίδια στιγμή, ενώ τα χρήματα που παίρνουμε μάς αρκούν ίσα-ίσα για τα βασικά, τα αφεντικά μας συνήθως χτίζουν περιουσίες εκμεταλλευόμενα τον δικό μας κόπο. Μας λένε ότι πρέπει να αποδεχθούμε μία καθημερινότητά που θα είναι γεμάτη κούραση, εντολές και συνεχείς υποτιμήσεις, μία διαρκώς επαναλαμβανόμενη ματαιότητα που δεν μας προσφέρει τίποτα παρά μόνο μιζέρια, στρες και λεφτά για να πληρώσουμε τους λογαριασμούς και το νοίκι.

Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα η εργασία αποτελεί τον κεντρικό άξονα της ύπαρξής μας, καταλαμβάνοντας τόσο πολλές ώρες που κάθε άλλη μας δραστηριότητα θεωρείται συμπληρωματική. Στην συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων μάλιστα, μιλάμε για δουλειές που είτε μάς είναι αδιάφορες είτε τις σιχαινόμαστε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ψυχισμό μας. Κι όλα αυτά ώστε να συγκεντρώνονται συνεχώς περισσότερα και περισσότερα χρήματα σε ελάχιστα και συγκεκριμένα χέρια, στα χέρια αυτών που διαφεντεύουν τις ζωές μας. Εμείς απ’ την μεριά μας πρέπει κάποια στιγμή να το πάρουμε απόφαση και να το κάνουμε πράξη: δεν θα ζούμε για τα κέρδη τους. Θα ζούμε όσο μπορούμε πιο έξω από το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξουσίας αλλά και εναντίον του. Η ύπαρξή μας δεν θα ορίζεται από την ανατροφοδότηση της γιγάντιας μηχανής στην οποία έχει μετατραπεί η κοινωνία, αλλά από το σαμποτάζ της.

Στα χρόνια πριν την Πρωτομαγιά του 1886 και τα γεγονότα του Σικάγο, οι Αμερικανοί εργάτες δούλευαν εξαντλητικά ωράρια, πολύ συχνά μέχρι και πάνω από 70 ώρες την εβδομάδα ζώντας σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, ενώ η τροφή, η υγιεινή και η διαμονή ήταν άθλιες. Το 1884 ιδρύθηκε το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο από μαχητικούς συνδικαλιστές οι οποίοι έχοντας εγκαταλείψει τα καθιερωμένα συνδικάτα σχετίζονταν άμεσα με την Μαύρη Διεθνή. Οι δύο παραπάνω οργανώσεις επηρεάζονταν κυρίως από την αναρχική ιδεολογία και έπαιξαν τον πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στους αγώνες για 8ωρη εργασία και στα γεγονότα του Σικάγο, το Μάη του 1886. Ως απάντηση, το κράτος καταδίκασε και εκτέλεσε τους αναρχικούς Ά. Πάρσονς, Ό. Σπάις, Ά. Φίσερ, Τζ. Ένγκελ ως υπαίτιους για την εργατική εξέγερση, ενώ ο Λ. Λινγκ αυτοκτόνησε προκειμένου να μην βρεθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα. Στην κηδεία τους παραβρέθηκαν διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι. Παραθέτουμε την δήλωση του εισαγγελέα Τζ. Γκρίντλ: «Δικάζεται η Αναρχία. [..] Κύριοι ένορκοι καταδικάστε τους, κάντε τους παράδειγμα προς αποφυγήν. Κρεμάστε τους και σώστε τους θεσμούς μας, την κοινωνία μας». Η Πρωτομαγιά αποτελεί αναμφίβολα κομμάτι και της εργατικής και της αναρχικής ιστορίας.

Στο σήμερα, ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία πολύπλοκη πραγματικότητα στην οποία το υπάρχον δεν χωράει καμία αμφισβήτηση. Ακούμε ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα που ιστορικά έχει πετύχει και μόνος μας ρόλος είναι να μπορούμε να το αναπαράγουμε με προθυμία. Φυσικά, σε αυτό ρόλο παίζει η κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία μας έχει πείσει ότι το να είναι η σκληρή δουλειά κεντρικό σημείο της ύπαρξης μας είναι επιλογή μας και ο τρόπος για να πετύχουμε τα ατομικά μας “όνειρα”. Όλο αυτό καταλήγει στην αποξένωση και υπονομεύει οποιαδήποτε απόπειρα σύμπραξης και αλληλεγγύης, αφού εκείνο που θα οδηγήσει κάποιον στην επιτυχία είναι το να κοιτάει μόνο τον εαυτό του και τη δουλειά του, και μάλιστα με όρους ανταγωνιστικούς προς τους υπόλοιπους συνανθρώπους του. Και όλα αυτά σε συνθήκες που η τεχνολογία έχει καταφέρει πράγματι να απομακρύνει τον άνθρωπο από το φυσικό χώρο εργασίας, δυσχεραίνοντας ακόμη περισσότερο τις συνθήκες επικοινωνίας και εντείνοντας τον έλεγχο των εργαζομένων. Εμείς στεκόμαστε ξεκάθαρα απέναντι σε αυτήν την απάνθρωπη λογική η οποία μας παρουσιάζεται ως μοναδική εναλλακτική και προτάσσουμε την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα, απέναντι σε μία κοινωνία-μηχανή που το μόνο που έχει να προσφέρει είναι κέρδη για τους λίγους και εξαθλίωση για τους πολλούς.

Με βάση όλα τα παραπάνω λοιπόν, για εμάς η Πρωτομαγιά είναι κάλεσμα για μνήμη και αγώνα. Κατακτήσεις που επιτεύχθηκαν πάνω από ενάμιση αιώνα πριν, τώρα όχι απλά δεν έχουν γίνει η βάση για να πετύχουμε νέες νίκες, αλλά αμφισβητούνται ακόμη και αυτές. Λείπει η πίστη στις δυνάμεις μας. Η εργατική τάξη κρατάει τον κόσμο στα χέρια της γιατί αυτή είναι που εκτελεί όλες τις θεμελιώδεις λειτουργίες της κοινωνίας. Οι πλούσιοι του κόσμου μάς έχουν ανάγκη, διότι χωρίς εμάς ούτε τα βασικά δεν μπορούν να κάνουν. Αυτό γίνεται τελείως ξεκάθαρο κάθε φορά που κάποιο άτομο δεν μπορεί να πάει για δουλειά και τα αφεντικά τα πνίγει ο πανικός, επειδή δεν ξέρουν πώς να τα βγάλουν πέρα χωρίς εμάς.

Η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, είναι ακόμη όλα ανοιχτά. Ταυτόχρονα πρέπει να αγωνιστούμε για την οριστική κατάργηση της μισθωτής εργασίας μαπρόθεσμα, αλλά και για καλύτερες συνθήκες δουλειάς στο σήμερα. Άλλωστε, οι οκτώ ώρες είναι ήδη πάρα πολλές… Όπως είπαμε και πριν, δεν θέλουμε να ζούμε για τα κέρδη τους, θέλουμε να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να ορίζουμε εμείς τον χρόνο μας, να συνεισφέρουμε συλλογικά στις αναγκαίες εργασίες και να προσφέρουμε ελεύθερα τη δημιουργικότητά μας. Με την μνήμη εκείνων που έπεσαν στο παρελθόν για να μην ζούμε εμείς σήμερα σε συνθήκες απόλυτης σκλαβιάς, συνεχίζουμε τους δικούς μας αγώνες. Η νίκη θα έρθει μόνο με οργάνωση,αποφασιστικότητα και μαχητικότητα. Στο τέλος εμείς θα χαμογελάμε, όταν πάνω στα συντρίμμια της καπιταλιστικής μηχανής θα έχει ανθίσει ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΞΙΖΕΙ ΑΥΤΗ Η ΖΩΗ, ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ-ΣΑΜΠΟΤΑZ-ΑΝΥΠΑΚΟΗ

ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ

Η ΟΡΓΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΓΩΝΑΣ.

Posted on 2023/03/14 - 2025/03/19 by agkarti

κείμενο με αφορμή την τραγωδία στα Τέμπη

Μάρτιος 2023

Τις τελευταίες μέρες, έπειτα από μία οδυνηρή τραγωδία που οδήγησε στον θάνατο τουλάχιστον 57 ανθρώπων (χωρίς να έχουμε ακόμη μάθει τον τελικό αριθμό), έχουν ξεσπάσει σε όλη την Ελλάδα μαζικές-δυναμικές διαδηλώσεις και καταλήψεις. Από το κέντρο της Αθήνας μέχρι μικρές επαρχιακές πόλεις αλλά και χωριά, ο κόσμος βγαίνει στον δρόμο, εκφράζει την οργή του, αμφισβητεί την κρατική παντοδυναμία, εξεγείρεται απέναντι σε μία δολοφονική πολιτική που δεν λογαριάζει ζωές παρά μόνο κέρδη. Δεκάδες παιδιά δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους και τα δωμάτιά τους θα μείνουν πλέον αδειανά. Όλο αυτό, διότι ένα κράτος και μια ιδιωτική εταιρεία επέλεξαν να αδιαφορήσουν για όλα τα μέτρα και τις δικλείδες ασφαλείας των σιδηροδρομικών μεταφορών, παρά τις συνεχείς προειδοποιήσεις από τα αντίστοιχα σωματεία, και έπαιζαν τις ζωές μας καθημερινά κορώνα-γράμματα.

Το γεγονός πως τόσα παιδιά απανθρακώθηκαν ή κάηκαν ζωντανά αποτελεί ανείπωτη τραγωδία και η οργή αναπόφευκτα ξεχειλίζει. Άλλωστε στην θέση τους θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, είμασταν απλώς πιο τυχεροί. Ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, πολύ πιο έντονα αυτή την φορά, η βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος. Είναι από τις φορές που η πραγματικότητα κάνει την κατάσταση τόσο ξεκάθαρη, που καμία ανάλυση δεν θα το είχε καταφέρει: “τα πλούτη τους, το αίμα μας”. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που αυτές τις μέρες χιλιάδες νέοι άνθρωποι πολιτικοποιούνται για πρώτη φορά ή ριζοσπαστικοποιούνται πολύ γρήγορα, όπως επίσης και που κόσμος που είχε παρασυρθεί στην απάθεια επιστρέφει στον δρόμο μετά από πάνω από μία δεκαετία.

Μία από τις χειρότερες συνέπειες για το κράτος, καθώς και η μεγαλύτερη ελπίδα για τις δυνάμεις που αγωνίζονται ενάντια στην κρατική-καπιταλιστική δυστοπία, είναι οι χιλιάδες εξεγερμένες συνειδήσεις που γεννιούνται αυτές τις μέρες. Την ώρα που ο θάνατος μας κατακλύζει από παντού και η ζωή έχει καταντήσει μια μηχανική επιβίωση χωρίς προοπτική, πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να αρνηθούν το μοντέλο που μας επιβάλλεται και να αναζητήσουν τα μονοπάτια της ελευθερίας και της αντίστασης. Όταν η οργή συναντιέται με την εξεγερσιακή-αντιεξουσιαστική ιδεολογία, μπορεί να οδηγήσει το άτομο σε μια απόφαση οριστικής ρήξης με το υπάρχον, η οποία μετέπειτα να εξελιχθεί σε συνεχή συνειδητό αγώνα ως την καταστροφή κάθε εξουσίας και την ανατολή ενός κόσμου ελευθερίας και αλληλεγγύης. Δεν θα ζούμε μόνο για τα κέρδη τους, ούτε θα τους αφήσουμε να μας σκοτώνουν γι’ αυτά.

ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

Έξω οι χίπστερ από τα Εξάρχεια!

Posted on 2023/01/19 - 2025/03/19 by agkarti

Τα Εξάρχεια κουβαλούν ένα βαρύ ιστορικό φορτίο ως σημείο συνάντησης και ζύμωσης ατόμων που ανήκουν στον αναρχικό και ευρύτερα κινηματικό χώρο. Αυτό είναι κάτι που ανέκαθεν απασχολούσε και ενοχλούσε την εκάστοτε εξουσία και οι προσπάθειες που έχουν γίνει ανά τις δεκαετίες για να “καθαρίσουν” από τα “παραβατικά στοιχεία”, ό,τι δηλαδή απειλεί την κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου, είναι πάμπολλες. Εκκενώσεις στεγαστικών και πολιτικών καταλήψεων, αστυνομικές επιχειρήσεις με μαζικούς ξυλοδαρμούς και συλλήψεις στους δρόμους της γειτονιάς, είναι μερικές από τις απαντήσεις που δίνει κατά καιρούς το κράτος στο διαρκές “πρόβλημα των Εξαρχείων”. Η ρητορική που χρησιμοποιεί η κυριαρχία περί “αβάτου”, έχει στόχο να πείσει την κοινωνία ότι είναι και αυτή στην πλευρά εκείνων που απειλούνται από ό,τι συμβαίνει στα Εξάρχεια, προσπαθώντας κατ’ αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσει τις κατασταλτικές της πολεμικές πολιτικές.

Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή με τον εξευγενισμό και τη δήθεν ανάπλαση, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνέχεια της ιστορίας της πολεμικής αυτής πολιτικής. Στόχος είναι να νεκρωθεί οποιαδήποτε αντίσταση στην κυριαρχία και να παραδοθεί κάθε τομέας της ζωής μας στο βωμό του κέρδους. Στις συγκεκριμένες συγκυρίες διαρκούς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, φτωχοποίησης όλο και μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού σώματος και συνεχώς αναδυόμενων συνθηκών έκτακτης ανάγκης (πανδημία covid-19, πόλεμος στην Ουκρανία, ενεργειακή κρίση, ακρίβεια) οποιαδήποτε αντίσταση ή έστω εναλλακτική αφήγηση βρίσκεται ξανά στο στόχαστρο. Τα έργα για την κατασκευή σταθμού μετρό στην πλατεία των Εξαρχείων, η ανάπλαση του λόφου Στρέφη, η αύξηση των ενοικίων, τα airbnb, και ταυτόχρονα η μόνιμη στρατοπέδευση διμοιριών μπάτσων και οι διαρκείς περιπολίες τους στους δρόμους της γειτονιάς, είναι όλα κομμάτια της ίδιας πολιτικής.

Σε αυτές τις πολεμικές συγκυρίες, δεν μπορούμε παρά να έχουμε απέναντι μας οποιονδήποτε εκμεταλλεύεται αυτή την κατάσταση προς δικό του όφελος. Όποιος βλέπει την ανάπλαση ως ευκαιρία, όσο εναλλακτικό και αν είναι το προσωπείο με το οποίο την καλύπτει, βάζει και αυτός το λιθαράκι του για να πετύχουν τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου. Ένα σωρό χίπστερ μαγαζιά ξεπηδούν στους δρόμους των Εξαρχείων συμπληρώνοντας με τον τρόπο τους το κάδρο του εξευγενισμού. Οι πανάκριβες τιμές στα προϊόντα τους κάνουν ξεκάθαρο ότι δεν απευθύνονται με κανέναν τρόπο ούτε στους κατοίκους, ούτε σε εκείνους που βρίσκουν καταφύγιο στη γειτονιά, αλλά στους τουρίστες και στους πλούσιους περαστικούς που κάνουν τη βόλτα τους στο κέντρο της Αθήνας. Σε μία τόσο δύσκολη οικονομική συγκυρία, το να ανοίγουν μαγαζιά με σκοπό να πλουτίσουν τώρα που σύμφωνα με τα αφεντικά “έχουν ησυχάσει τα πράγματα”, είναι κάτι που συντελεί στο βίαιο ταξικό εκτοπισμό από τους χώρους μας. Όποιος μυρίστηκε χρήμα από τους τουρίστες που θα νοικιάζουν airbnb σε διαμερίσματα γύρω από τον σταθμό του μετρό και τον αναπλασμένο υπό φύλαξη λόφο Στρέφη, δεν έχει καμία θέση στα Εξάρχεια!

Οι ίδιοι ανερχόμενοι εναλλακτικοί επιχειρηματίες δε διστάζουν να δίνουν συνεντεύξεις σε καθεστωτικές εφημερίδες, σπεύδοντας να επιβεβαιώσουν ότι το σχέδιο πετυχαίνει, είναι πλεον ασφαλείς και μπορούν να επενδύσουν άφοβα! Οι αγώνες και οι αντιστάσεις της γειτονιάς ανήκουν στο παρελθόν και μπορεί όποιος θέλει να έρθει να απολαύσει ως προϊόν τα μουσειοποιημένα πλέον Εξάρχεια. Χέρι χέρι με τους μπάτσους, πασχίζουν ύπουλα να αλλάξουν τον εξεγερσιακό χαρακτήρα της γειτονιάς και να μας πείσουν ότι η ιστορία έχει τελειώσει και το μόνο που έχει σημασία είναι τα κέρδη και η πάση θυσία διαφύλαξη του υπάρχοντος.

Και φυσικά, το πιο ανησυχητικό είναι ποια είναι η στάση όλων αυτών των ανερχόμενων μαγαζιών; Στις επόμενες συγκρούσεις, με ποιού το μέρος θα στραφούν; Θα συνεχίσουν να αποτελούν καταφύγιο για τους κυνηγημένους από τους ένστολους δολοφόνους ή θα γίνουν οι επόμενοι καταδότες τους; Η στάση τους απέναντι σε άτομα που βρίσκουν παντού αποκλεισμούς και έχουν συνηθίσει να βρίσκουν ασφάλεια εδώ ποιά είναι; Θα τους χαλάσει τις λουσάτες βιτρίνες ο πλανόδιος μετανάστης, η άστεγη, το τοξικοεξαρτημένο; Πριν δοθεί κάποια απάντηση, δεν μπορούμε παρά να κοιτάμε επιφυλακτικά κάθε καινούργια μπίζνα που έρχεται να επιβεβαιώσει το κρατικό αφήγημα ότι “καθαρίζουν” τα Εξάρχεια.

Εμείς σε όλα αυτά απαντάμε ότι δεν πρόκειται να ησυχάσουμε ποτέ! Τα Εξάρχεια ήταν, είναι και θα παραμείνουν χώρος αντίστασης και αλληλεγγύης. Σε κάθε καινούργια επιχειρηματική ιδέα που έρχεται να προστατευτεί πίσω από λαμαρίνες και ένοπλους τραμπούκους, εμείς απαντάμε με τα όπλα μας. Βρίσκουμε καταφύγιο στα στέκια μας, στις καταλήψεις, στις δομές και τους αυτοοργανωμένους χώρους. Ζωντανεύουμε τις νεκρωμένες σχολές και τους δημόσιους χώρους με την παρουσία μας. Τολμάμε να ζήσουμε τις ζωές μας έξω από τις λογικές του κέρδους και του ελέγχου. Και όσο και αν προσπαθούν να μας κάνουν αόρατα υποκείμενα που δεν χωράνε πουθενά, εμείς θα είμαστε εδώ να φωνάζουμε ότι η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ!